14.30 น. ณ โรงพยาบาลเอกชนย่านใจกลางเมือง
ภายในห้องพักฟื้นที่มีสองหนุ่มนั่งเฝ้ารินลดาที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงผู้ป่วยสายน้ำเกลือห้อยระโยงระยาง พายุได้แต่นั่งมองหลังมือเล็กที่มีเข็มน้ำเกลือปักอยู่ น้ำตาตกในเขาเพิ่งเข้าใจวันนี้นี่เอง…
“ มึงนี่มัน…. กูละเชื่อมึงเลยไอ้สัด !! ” ภูผาที่ไม่รู้จะด่าพายุเป็นภาษาอะไรดี รักเขาเข้าใจ แต่เอาจนป่วยต้องหามเข้าโรงพยาบาลนี่เขาไม่เข้าใจจริงๆ
พายุเงียบไม่พูดไม่เถียงอะไรออกมา เพราะรู้ซึ้งถึงความผิดของตัวเองดี
พรึบ !!!
“ กูจะไปซื้อกาแฟมึงเอามั้ย ? ” สองขาแกร่งของภูผายืนขึ้นเต็มความสูง พร้อมเอ่ยถามน้องเขยออกไป
“ ไม่เอา ” พายุไม่อยากได้ อยากกินอะไรทั้งนั้นเขาอยากให้คนตัวเล็กตื่นขึ้นมามากกว่า
Rrrrrrrrrr Rrrrrrrr…
เสียงมือถือราคาแพงของพายุดังขึ้นอีกครั้ง มือหนาหยิบมันมาดูก็เป็นแม่ของเขาที่โทรมา
“ ครับแม่ ”
“ พายุ เย็นนี้พาน้องมากินข้าวเย็นที่บ้านนะ
