น้ำหอมต้องได้หอม

1347 Words

20 นาทีรถสปอร์ตคันหรูก็ขับเข้ามาจอดยังลานจอดรถ VIP ของห้างดังพายุลงมาเปิดประตูให้คนตัวเล็กอย่างเช่นทุกครั้ง มือหนากุมมือเรียวพาเดินเข้าห้างไป ตรงไปยังร้านน้ำหอมแบรนด์ดังกลิ่นที่คนตัวเล็กใช้อยู่ประจำ “ สวัสดีค่ะ ลูกค้าดูเครื่องสำอางค์หรือน้ำหอมค่ะ ” พนักงานสาวเอ่ยทักทายลูกค้าออกไป “ …… ” พายุไม่ตอบแต่ดึงรินลดาเดินตามไปยังโซนน้ำหอมที่อยู่ไม่ไกลนัก มือหนาหยิบน้ำหอมกลิ่นที่คนตัวเล็กใช้อยู่ประจำหลายขวดส่งให้พนักงาน “ พี่พายุ จะซื้อไปไหนเยอะแยะค่ะ ” คนตัวเล็กที่เห็นเขาหยิบหลายขวดก็เอ่ยถามขึ้น เยอะขนาดนี้ฉีดกี่ชาติจะหมด “ เอาไปใช้ แล้วห้ามฉีดกลิ่นอื่นมาอีกพี่ไม่ชอบ ” คำว่าพี่ไม่ชอบของเขาทำให้คนตัวเล็ก งง จะไม่ชอบได้ยังไงคนฉีดเป็นเธอมั้ย ไม่ใช่เขา “ เออ คุณลูกค้าค่ะ พอดีรุ่นนี้มีกลิ่นใหม่เข้ามาหอมหวานกว่าตัวนี้ ลองมั้ยค่ะ ” พนักงานสาวเอ่ยถามลูกค้า รินลดาที่ได้ยินก็พยักหน้ารับ เธอก็อยากจะลองว่ามันจะหอมกว่าที่เธอใช้จริงมั้ย พายุรับน้ำหอมมาจากพนักงานแล้วจัดการฉีดไปที่ข้อมือของคนตัวเล็ก รินลดาก้มๆดมๆทันใดนั้นเอง.. “ ไหนขอพี่ดมหน่อยหอมไหม ” พายุที่คิดอยากแกล้งคนตัวเล็ก…. ฟอดดดด !!!! ปลายจมูกแกร่งกดหอมเข้าที่แก้มนวลของรินลดา ต่อหน้าพนักงานที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ใบหน้าขาวนวลขึ้นสีแดงระเรื่อราวกับมะเขือเทศ รินลดาอึ่งนิ่งไปราวกับโลกหยุดหมุน พนักงานที่ยืนอยู่ด้วยก็รู้สึกอายแทน ผู้ชายหน้าหล่อ ในตาสีเทา หน้านิ่งๆใครจะไปเชื่อว่าจะกล้าทำอะไรอุกอาจแบบนี้ในที่สาธารณะ “ พี่พายุ ทำอะไรค่ะ ” สายตางงงวยปนสงสัยหันไม่ถามคนตัวสูงข้างๆ “ ก็ดมน้ำหอมไง หอมดีนะ เอาแบบนี้ด้วยครับ 3 ขวด ” ปากหนาตอบยิ้มๆออกไป พร้อมหันไปสั่งพนักงาน รินลดายังยืนมองหน้าเขานิ่งพายุที่เห็นคนตัวเล็กนิ่งไปก็รู้สึกเอ็นดูเป็นอย่างมากมือหนาโยกหัวคนตัวเล็กเบาๆ “ เขิลเหรอ ” ปากหยักเอ่ยถามคนตรงหน้าออกไป พลางยกยิ้มชอบใจที่เห็นอีกคนเขิลจนไปไม่เป็น เพี๊ยะะะะ !!!! มือเรียวฟาดที่ต้นแขนคนพี่อย่างแรง เธอเขิลจนทำอะไรไม่ถูกและ งง มากว่าเขามาหอมแก้มเธอทำไม “ ใครใช้ให้พี่หอมแก้ม น้ำหอมพี่ฉีดให้รินตรงนี้ค่ะ ตรงนี้ ” เธอยกข้อมือขาวๆมาตรงหน้าพายุเพื่อบอกเขาว่าเขาฉีดน้ำหอมที่แขนนี่ต่างหากละ “ อ้าวเหรอ งั้นพี่ดมผิดขอดมใหม่หน่อย ” มือหนาดึงข้อมือเล็กมาหมายจะดมกลิ่นน้ำหอมด้วยความคิดไวของสมองกับความอยากแกล้งทำให้ พายุพลิกมือเรียวของรินลดาจมูกแกร่งกดหอมไปที่หลังมือขาวเนียนอีกครั้ง “ พี่พายุ ” รินลดาเรียกชื่อเขาเสียงหลงนี่เธอเสียรู้เขาอีกแล้วเหรอ “ ทำไมเจ้าเล่ห์ขนาดนี้ค่ะ ” รินลดาที่รู้สึกว่านี่ไม่ใช่นิสัยเขาเลย น่าจะเป็นนิสัยพี่เมฆมากกว่า “ ขออนุญาติคิดเงินนะคะ ”พายุไม่ทันได้ตอบอะไรพนักงานเอ่ยขึ้นซะก่อน มือหนาหยิบแบล็คการ์ดสีดำเงาส่งให้พนักงานไป ซื้อน้ำหอมเสร็จมือหนาดึงลากคนตัวเล็กออกจากร้านเดินตรงไปยังชั้นที่มีร้านอาหารทันที พายุพาคนตัวเล็กมายังร้านอาหารไทยร้านนึง “ สวัสดีค่ะ 2 ท่านนะคะ ” พนักงานสาวของร้านเอ่ยทักทายลูกค้าใหม่ออกไป พนักงานนำทั้งสองมายังโต๊ะที่นั่งสองคนในมุมนึงของร้าน “ รินอยากกินอะไร ” พายุเอ่ยถามคนข้างๆทั้งที่มาสองคนนั่งตรงข้ามกันก็ได้ไม่ “ อะไรก็ได้ค่ะ รินกินได้ทุกอย่าง ” เธอเป็นคนกินง่ายอยู่ง่ายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ไม่ว่าเพื่อนหรือใครจะพาไปไหนกินอะไรเธอก็ไปได้หมด พายุสั่งอาหารสามสี่อย่างระหว่างนั่งรออาหารกันอยู่รินลดาที่นึกขึ้นได้ว่า ยังไม่ได้จ่ายค่าน้ำหอมให้คนพี่ก็เอ่ยขึ้น “ รินขอเลขบัญชีหน่อยได้มั้ยค่ะ รินจะโอนค่าน้ำหอมให้ ” เธอเกรงใจที่เขาจ่ายค่าน้ำหอมให้เธอหลายบาทก็อยากคืนเงินให้.. “ เปลี่ยนจากเงินเป็นอย่างอื่นได้มั้ย “ พายุเอ่ยถามขึ้น ในตาสีเทาฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาอีกครั้งรินลดาไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรพนักงานก็เอาอาหารมาเสริฟ์ทำให้บทสนทนาของทั้งสองจบลงแค่นั้น ” ขออนุญาติเสริฟ์อาหารนะคะ “ ทั้งสองนั่งกินข้าวกันเงียบๆพายุคอยตักนั่นตักนี่ให้คนข้างๆอยู่ตลอด ตาคมปลายตามองคนที่นั่งตั้งอกตั้งใจกินข้าว พลางยกยิ้มชอบใจเมื่อนึกไปถึงตอนที่เขาขโมยหอมแก้มนุ่มๆนั้น รินลดาคือผู้หญิงคนแรกและคนเดียวที่พายุพาตัวเองเข้าไปใกล้ ในตอนที่เห็นเธอครั้งแรกที่ลานกิจกรรมวันรับน้องเมื่อหลายปีก่อนเขาสะดุดตากับรอยยิ้มของเธอ รอยยิ้มของเธอทำให้เขาฝังใจ แต่ด้วยความที่ไม่เคยจีบใคร ไม่เคยยุ่งเกี่ยวหรืออยากสารสัมพันธ์กับใคร เขาเลยไม่รู้ว่าการจีบผู้หญิงมันเป็นแบบไหน สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือการพาตัวเองไปอยู่ใกล้ๆเธอ เพื่อสร้างความสนิทสนมกันก่อนพอได้ไปอยู่ใกล้ได้คุยด้วยทุกวันมันเลยทำให้เขาขาดเธอไม่ได้แล้วในวันนี้ รินลดาที่กินเยอะจนอิ่มก็วางช้อนในมือลงทั้งที่ในจานยังมีกุ้งที่เขาตักให้เมื่อกี้ ” กินให้หมดสิ “ พายุเอ่ยบอกคนข้างๆออกไป ” อิ่มแล้วค่ะ “ คนอิ่มจะกินให้หมดได้ไงก็มันอิ่ม ” กินไม่หมดพี่หอมนะ “ พายุพูดพลางอมยิ้มน้อยๆไปด้วย อีกคนที่ได้ยินคำพูดนั้นเบิกตาโพร่งขึ้นทันที นี่เดี๋ยวนี้ขู่กันแบบนี้เลยเหรอ ” พี่ขู่รินเหรอค…… “ ฟอดดดดด !!! รินลดาพูดไม่ทันจบปลายจมูกแกร่งกดหอมเข้าที่แก้มนวลอีกครั้งรินลดาได้แต่ยกมือเรียวขึ้นมาปิดแก้มตัวเอง วันนี้โดนเขาขโมยหอมแก้มไปแล้วสองครั้ง นี่เขาเจ้าเล่ห์แบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ” พี่พายุ อีกแล้วนะคะ “ เธอคิดอะไรไม่ออกแล้วในตอนนี้คิดได้แค่นี้แล้วจริงๆ พายุที่เธอเคยรู้จักหายไปไหนแล้วละ เครื่องหมายคำถามมากมายประทับอยู่บนใบหน้าสวย เธอไม่เข้าใจเขาและไม่เข้าใจเอามากๆ “ หึ ” พายุได้แต่หัวเราะเบาๆในลำคอ เธอน่ารักมากในสายตาเขา น่ารักจนเขาอยากจับมาฟัดซะให้หายน่ารัก พายุจัดการจ่ายค่าอาหารเสร็จก็พารินลดาออกจากร้านไปทันที มือหนากุมมือเรียวไว้แน่น สาวๆหลายคนต่างมองตามด้วยความสนใจ หน้าตาที่หล่อเหลา หุ่นกระชากใจสาว เพราะใครๆก็รู้จักพายุเจ้าของผับหรูที่ใหญ่ที่สุดที่มีนักเที่ยวหนาแน่นแทบทุกคืน ” พี่พายุ ยังไม่ให้เลขบัญชีรินเลยนะคะ “ ขณะที่ทั้งสองเดินไปที่จอดรถรินลดาก็ถามหาบัญชีอีกครั้ง ” พี่ไม่อยากได้เงิน เงินพี่มีเยอะแล้วเอาเป็นอย่างอื่น “ พายุยังยืนยันคำเดิม เพราะเขาไม่ได้อยากได้เงินอยู่แล้ว พายุพูดยิ้มๆออกไป ^^

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more