เมื่อดารุณีออกจากห้องไป เมรินก็หันมาหาชายหนุ่มที่เธอรู้ตัวเองว่ารักเขามากแค่ไหนทันที
“พี่คินหิวน้ำไหมคะ ดื่มน้ำสักหน่อยนะคะ”
เมื่อคิดได้ว่า คนเจ็บยังไม่ได้ดื่มน้ำก็รีบไปเทน้ำใส่แก้วมาให้ทันที เมฆินรับแก้วน้ำแล้วยกดื่มด้วยความกระหาย ไม่นานน้ำก็หมดแก้ว
“นี่พี่หลับไปนานแค่ไหน” เมฆินเอ่ยถามขึ้น
“อาทิตย์หนึ่งได้ค่ะ พี่คินเข้ารับการผ่าตัด เพราะมีเลือดคั่งในสมอง ริน…รินขอโทษนะคะที่ทำให้พี่คินต้องเจ็บตัว”
เมรินร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ เธอดีใจเหลือเกินที่ชายหนุ่มฟื้นขึ้นมา แต่ก็ยังอดรู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้
“รินร้องไห้ทำไม! ไม่ต้องร้องไห้นะคนดี มานี่มา” เมฆินตกใจที่เห็นหญิงสาวร้องไห้ จึงรีบดึงตัวเมรินเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นของเขาทันที พลางปลอบ “รินจะโทษตัวเองทำไม ทั้งหมดมันคืออุบัติเหตุ”
“ฮึก...ถ้า...”
“แหมมมมมม!! กลัวไม่ได้คะแนนสงสารหรือไงถึงต้องคอยเฝ้าเช้าเฝ้าเย็นแบบนี
