“ตะกี้ พริกแกงถามพ่อว่าไงนะครับลูก” เมฆินหยุดเดินแล้วย่อตัวลงคุยกับลูกสาว หลังจากพาพริกแกงเดินมาอยู่ห่างจากเสียงดังในงาน
“พ่อคินเป็นพ่อแท้ๆ ของหนูเหรอคะ หนูได้ยินพ่อคินพูดบนเวทีค่ะ” เด็กหญิงเอ่ยถามเสียงสั่น
“ไม่ร้องนะลูก” เมรินรีบก้มลงไปหาลูกสาวทันที เมื่อเห็นว่าหนูน้อยเริ่มเสียงสั่นและกำลังจะร้องไห้ออกมา เธอคิดว่าลูกเสียใจ
“ใช่จ้ะ พ่อเป็นพ่อแท้ๆ ของหนูนะลูก เห็นไหม ใครๆ ก็บอกว่าเราสองคนหน้าเหมือนกัน ที่สำคัญ พ่อคนนี้รักลูกมากนะครับ” เมฆินพูดออกมาพร้อมกับทอดสายตาอบอุ่น กลัวเหลือเกินว่าลูกสาวจะไม่ยอมรับเขาง่ายๆ
“ฮึกๆ” พริกแกงไม่พูดอะไร เอาแต่ส่งเสียงสะอื้นออกมาจนคนเป็นแม่อย่างเมรินตกใจ
“แม่ขอโทษนะคะพริกแกง หนูคงเสียใจที่แม่เคยโกหกว่าพ่อเสียแล้วใช่ไหม แม่ผิดเองที่ไม่ยอมบอกความจริงกับหนู แม่…”
ทว่า กลับกลายเป็นแม่หนูส่งยิ้มเผล่มาให้ทั้งน้ำตา “คุงแม่ หนูไม่ได้ร้องไห้เสียใจ หนูดีใจ หนูดีใ
