เมฆินลอบยิ้ม “ไม่มีอะไรหรอก ช่างมันเถอะ ตอนนี้เลือกเอา จะช่วยฉันถอดกางเกง หรือพยุงฉันไปที่ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนกางเกง”
หญิงสาวมองหน้าเขาแล้วส่ายหน้า ระอากับพฤติกรรมของจอมบงการ ในที่สุดก็ยอมประคองเขาไปที่ห้องน้ำเปิดโอกาสให้เขาดึงตัวเข้าไปกอดอ้างว่ากลัวตัวเองจะเซเดี๋ยวเสียหลักล้ม เมรินได้แต่ถอนหายใจยาว ทำไมจะรู้ไม่ทันว่าถูกเขาหาเศษหาเลย จากนั้นก็เปิดประตูห้องน้ำให้เขา เข้าไปเปลี่ยนกางเกง พอเห็นแผ่นหลังกว้างเดินหายไปในห้องน้ำแล้วเธอก็ปิดประตูห้องน้ำให้ ยังไม่วายได้ยินเสียงเล็ดลอดออกมา
“ใจดำ ช่วยฉันเปลี่ยนกางเกงหน่อยก็ไม่ได้”
เมรินเดินหนีห่างจากห้องน้ำ ไม่ยอมตามน้ำเข้าไปช่วยเขาเด็ดขาด สักพักเขาก็เดินออกมาในชุดเสื้อผ้าง่ายๆ สวมใส่สบายที่เธอเลือกมาให้
“กลับบ้านกันเถอะ” เมฆินบอก
ทั้งเมรินและแพทย์ไม่สามารถห้ามปรามเมฆินได้สักนิด เขาดื้อไม่ยอมรักษาตัวต่อที่โรงพยาบาล เธอก็ได้แต่ทำตามคนหัวดื้อ ระหว
