“สวัสดีค่ะ เรียกรินก็ได้นะคะ” เมรินตอบรับพร้อมยิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร
“ผมเข้มนะครับ”
“นี่ไม่ใช่เวลามาทำความรู้จักกัน แกเสร็จงานแล้วเหรอเข้ม ส่วนเธอ ทำไมมาช้า ฉันบอกว่าให้มาเที่ยงตรงไม่ใช่หรือไง หรือมัวแต่แวะแนะนำตัวกับคนงานของฉัน ฮะ!” เมฆินพูดเสียงดังจนเข้มและเมรินตกใจ และไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องโมโหขนาดนี้ด้วย
“ขะ ขอโทษค่ะ คือริน เอ่อ ดิฉันหานายเหมืองไม่เจอ” เมรินรีบพูดออกมาทันทีเพราะกลัวว่าเธอจะถูกเขาต่อว่าอีก
“รู้ว่ามาช้ายังจะมายืนคุยกับคนอื่นอีก มานี่ ฉันหิวจะตายอยู่แล้ว” เมฆินพูดพร้อมกับกระชากแขนของเมรินให้เดินตามเขาไปที่ห้องสำนักงานส่วนตัวที่ใช้เป็นที่พักผ่อนของเขา เมรินได้แต่เดินตามแรงกระชากไปอย่างงุนงง เมื่อเช้าเขายังพูดดีกับเธออยู่เลย แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือ
‘คนอะไรอารมณ์แปรปรวนเป็นบ้า’
‘ใกล้เข้าวัยทองหรือไง’
เมรินลอบว่าเขาในใจ ราวกับเขาได้ยินสิ่งที่เธอนึก
