Treasure เด็กหวงเฮียฟาริค

ตอนที่ 1 ซื้อขาด

ตึกตึก

เสียงสองเท้าหนักของมาเฟียหนุ่มผู้ทรงอิทธิพลกำลังสาวเท้าเดินเข้ามาในกาสิโนสาขาหลักของตัวเองที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองหลวง เขาสาวเท้าเดินไปยังห้องที่มีชื่อเรียกว่าห้องแบล็กรูมด้วยสีหน้าเรียบนิ่งแต่นัยน์ตาของเขากลับมีความน่ากลัวฉายออกมาอย่างน่าขนลุก

ด้วยใบหน้านิ่งขรึมและรังสีความน่ากลัวที่แผ่ออกมาจากตัวเขา ทำให้ฟาริคมาเฟียหนุ่มอายุยี่สิบเก้าปีเป็นที่ร่ำลือกันในแวดวงมาเฟียและกาสิโน ผู้คนในวงการนี้ต่างรู้จักมาเฟียหนุ่มผู้ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุน้อยคนนี้กันเป็นอย่างดี

"มันอยู่ไหน" น้ำเสียงทุ้มต่ำของฟาริคเอ่ยถามลูอิสลูกน้องคนสนิทของตัวเอง ลูอิสที่กำลังสาวเท้าเดินตามเจ้านายอยู่เอ่ยตอบเจ้านายของเขาไปในทันที

"ตอนนี้มันอยู่ในห้องแบล็กรูมครับเฮีย แต่ว่ามันมีบางอย่างมาต่อรอง"

"มีบางอย่างมาต่อรอง?"

"ผมว่าเฮียไปดูเองจะดีกว่าครับ" ลูอิสเอ่ยพูดกับเจ้านายของตัวเอง ซึ่งสีหน้าไม่สู้ดีของลูกน้องคนสนิท

ทำให้เจ้านายอย่างฟาริคไม่รอช้าที่จะรีบสาวเท้าเดินไปยังห้องที่มีชื่อว่าแบล็กรูม

ห้องแบล็กรูมเป็นห้องที่มีไว้สำหรับใช้ลงโทษ

คนทรยศทั้งหลาย ทั้งพวกเบี้ยวเงินพนัน พวกที่ติดหนี้และไม่มีเงินมาคืน รวมไปถึงคู่ค้าทางธรุกิจที่คิดจะทรยศ

โดยห้องแบล็กรูมจะมีที่กาสิโนสาขาหลักสองสาขา ที่แรกคือกาสิโนแรกที่ได้ก่อตั้งขึ้นซึ่งมันคือที่ที่ฟาริคยืนอยู่ในตอนนี้ และที่ที่สองคือกาสิโนสาขาที่ตอนนี้ฟาริคได้

ส่งมอบให้กับฟิลิกซ์น้องชายของเขารับผิดชอบดูแลต่อ

"ฮึก…ปล่อยหนูไปนะ อย่าทำแบบนี้กับหนู" ทันทีที่สองเท้าหนักเดินมาถึงหน้าห้องแบล็กรูมเสียงขอร้อง

อ้อนวอนสลับกับเสียงสะอื้นของหญิงสาวก็ดังเข้ามากระทบหูของฟาริค ทำเอาคิ้วหนาขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย

เสียงผู้หญิงมาจากไหน เพราะคนที่เขาตั้งใจจะมาจัดการในวันนี้มันคือไอ้เสี่ยโลภมากที่ติดหนี้ของเขาถึงเจ็ดหลักมานานกว่าแปดเดือน

"เลย์ลาขอร้อง…ฮึก พ่ออย่าขายเลย์ลาเลยนะ

อย่าทำแบบนี้กับเลย์ลาเลย" เสียงเล็กของเลย์ลากำลังเอ่ยขอร้องอ้อนวอนชายผู้เป็นพ่อหมายจะให้หยุดการกระทำในตอนนี้

เธอรู้ว่าตอนนี้ตัวเธอเองกำลังจะถูกขายให้กับใครบางคนเพื่อเป็นการใช้หนี้ให้กับพ่อของตัวเอง

"หุบปากสักทีสิวะ แกเกิดมาทั้งทีจะทำตัวไร้ประโยชน์ใช้ชีวิตไปวัน ๆ แบบนี้ได้ยังไง แกต้องตอบแทนบุญคุณฉันที่ทำให้แกได้เกิดมาสินังลูกเนรคุณ"

"ฮึก…เลย์ลาขอเกิดมาหรือยังไง ตอบแทนบุญคุณอะไรในเมื่อเลย์ลาหาเลี้ยงตัวเองมาตั้งแต่เด็กจนโต พ่อไม่เคยจะมาสนใจไยดีชีวิตเลย์ลาเลยด้วยซ้ำ"

"อีลูกเลว กล้าต่อปากต่อคำ กูเป็นพ่อมึงนะ!"

ปึ้ง!

ก่อนที่มือหนาของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพ่อจะฟาดลงที่ใบหน้าเรียวของหญิงสาว โชคดีที่มีเสียงถีบของประตู

ดังลั่นขึ้นมาซะก่อน ทำให้คนที่กำลังจะง้างมือชะงัก

"นี่มันเรื่องเหี้ยอะไรกัน" เสียงทุ้มต่ำของฟาริคเอ่ยขึ้นพร้อมกับสองเท้าหนักของเขาสาวเท้าเข้ามา ทันใดนั้นเองดวงตากลมของเลย์ลาก็ตวัดไปมองใบหน้าของ

ผู้ที่เพิ่งเข้ามาใหม่

และมันเป็นจังหวะเดียวกับที่ดวงตาคมของฟาริคจ้องมองไปที่ใบหน้าเรียวของเลย์ลาตอนนั้นเองเขาจึงได้เห็นหญิงสาวผู้น่าสงสารที่แม้จะมีน้ำตาเอ่อล้นอยู่เต็มดวงตากลมแต่เธอยังคงสะสวยจนสะดุดตา

ซึ่งตอนนั้นเองที่เขาและเธอได้สบตากันเป็น

ครั้งแรก เลย์ลาจ้องมองไปที่ดวงตาคมของฟาริคอย่าง

ไม่หลบสายตา เธอรับรู้ได้ทันทีว่าเขาคือคนที่เธอกำลังจะโดนขายให้ในวันนี้

"คะ คุณฟาริค สวัสดีครับ" บัณฑิตพ่อของเลย์ลารีบยกมือไหว้ฟาริคด้วยท่าทีนอบน้อม

"ฉันถามว่านี่มันเรื่องอะไร"

"ผะ ผมมีอะไรบางอย่างอยากมาเสนอคุณฟาริค ยัยเด็กคนนี้เป็นเด็กสาวใบหน้าสะสวยครับ…"

“…ผมอยากขอใช้หนี้คุณด้วยการขายเด็กคนนี้ให้คุณ มันคุ้มแน่นอนครับคุณฟาริค เด็กคนนี้ไม่เคยผ่านมือใคร…"

"ฉันทำธุรกิจ ไม่ได้ทำการกุศล เอาเด็กคนนี้มาแลกกับเงิน ฉันได้อะไร? สิ่งที่ฉันต้องการคือเงินห้าล้านที่ต้องได้คืน" ฟาริคสวนกลับไปด้วยน้ำเสียงชวนขนลุกอย่างไม่รอให้ชายแก่ได้พูดจบประโยค

"มีมั้ย เงินห้าล้าน ถ้าไม่มีรู้ใช่มั้ยว่ามึงจะโดนอะไร" น้ำเสียงชวนขนลุกเอ่ยขึ้นจากชายใบหน้าหล่อพร้อมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทำเอาบัณฑิตพ่อของเลย์ลาถึงกับหลบสายตาเขาและเริ่มตัวสั่นกลัว

ผิดกับเลย์ลาที่จ้องมองไปที่ดวงตาคมของฟาริค

อย่างไม่ละสายตา ดวงตากลมโตที่มีน้ำตาเปรอะเปื้อนอยู่ของเธอจ้องมองเขาไปด้วยความหวังบางอย่างที่เกิดขึ้น

ฟาริคที่รับรู้ได้ว่าเลย์ลากำลังมองมาที่ตัวเองก็ตวัดสายตาไปมองหญิงสาวตัวเล็กคนนั้นเช่นกัน

"ผะ ผมขอเวลาคุณฟาริคสองชั่วโมง แล้วผมจะกลับมาพร้อมกับเงินห้าล้านครับคุณฟาริค" เสียงบัณฑิตเอ่ยพูดขึ้นทำให้ฟาริคดึงสายตาของตัวเองออกมาจากเลย์ลา

"ผะ ผมจะรีบกลับมาภายในสองชั่วโมง ผมไม่เบี้ยวแน่นอน คุณฟาริคสามารถตามตัวผมได้อยู่แล้ว ผมรู้"

"ผมสัญญาครับ ผมจะรีบกลับมาพร้อมกับเงินจำนวนห้าล้าน" ฟาริคไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแต่เลือกที่จะจ้องมองไปที่ร่างเล็กของหญิงสาวที่เริ่มแสดงสีหน้าหวาดหวั่นขึ้นมาอีกครั้ง

"มานี่ ไปหาไอ้เสี่ยชัยยศกับฉัน"

"ปะ ปล่อยหนูนะ หนูไม่อยากไปกับพ่อ ฮึก! พ่อปล่อยหนู!" เลย์ลาพยายามสะบัดข้อมือและจังหวะที่เธอกำลังถูกผู้เป็นพ่อลากตัวผ่านฟาริคไป

ดวงตากลมของเธอก็หันไปมองเขาอีกครั้ง สายตาของเธอเต็มไปด้วยความขอร้องอ้อนวอน

เธอรู้ว่าฟาริคเป็นคนทรงอิทธิพลและน่าเกรงขามแต่เธอกลับรู้สึกว่าฟาริคอาจจะเป็นคนที่ช่วยเธอจากสถานการณ์อันเลวร้ายนี้ได้ เธออยากให้เขาช่วยเธอ

ได้โปรดเธอไม่อยากถูกขายให้กับเสี่ยชัยยศ เสี่ยโรคจิตวัยห้าสิบปีที่ชอบหลับนอนกับเด็กสาวรุ่นลูก เธอยังอยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้

หรือหากจะต้องยอมโดนขายให้ใครจริง ๆ เธอยอมให้มันเป็นเขา คนตรงหน้าเธอตอนนี้ดีกว่า

"ฮึก! ช่วยหนูด้วย"

ฟาริคจ้องมองไปที่ดวงตากลมที่มีน้ำสีใสหลั่งไหลออกมาไม่หยุด สีหน้าของเขาเรียบนิ่งจนเหมือนในหัวไม่ได้แยแสใด ๆ กับท่าทีอ้อนวอนของเลย์ลา

ท่าทีเรียบเฉยนั้นทำให้เลย์ลารู้สึกหวาดหวั่น

แต่ทว่าในแววตาเรียบนิ่งของเขานั้นเธอกลับสัมผัสได้ถึงบางอย่าง และนั่นยิ่งทำให้เธอไม่คิดจะหยุดส่งสายตาอ้อนวอนให้กับเขา

"ช่วยหนูด้วย ฮึก! ช่วยหนูด้วยเถอะนะคะ"

"เงียบปากสักที เช็ดคราบน้ำตาออก เลิกร้องไห้แล้วก็เดินตามมา" เสียงผู้เป็นพ่อของเธอดังขึ้นก่อนจะกระชากร่างของลูกสาวที่ตัวเองเกลียดชังให้เดินตามตัวเองออกมา

เมื่อร่างของเธอถูกกระชากมาจนเกือบถึงประตู

เลย์ลาจึงได้แต่ร้องไห้ออกมาและยอมรับในชะตากรรมของตัวเอง เพราะคิดว่าการขอร้องอ้อนวอนพ่อของตัวเองหรือว่าเขาคนนั้นคงไม่เป็นผล

แต่ทว่า…

"หยุด!" เสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจของฟาริคก็เอ่ยดังขึ้นทำให้ทุกคนที่กำลังก้าวเดินหยุดชะงัก

ตึกตึก

ตามมาด้วยเสียงสองเท้าหนักของฟาริคสาวเท้าเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่หน้าคนตัวเล็ก เขาหลุบมองไปที่เลย์ลา ซึ่งเลย์ลาก็เงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาเช่นกัน

"ถ้าอยากขายมาก เธอคนนี้…ฉันซื้อเอง"