บทที่ 22
แมทธิวร้องตะโกน เสียงของเขาก้องไปมาท่ามกลางป่ารกชัฎซึ่งเป็นอาณาบริเวณที่ได้รับการอนุรักษ์ไว้ให้อุดมสมบูรณ์ ซึ่งผืนป่าแห่งนี้เขาไม่ได้เข้ามาบ่อยนัก ทว่าแรงฮึดบางอย่างผลักดันให้ชายหนุ่มย่ำเท้าไปข้างหน้าอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“แคลร์!...แคลร์!”
ร่างสูงใหญ่สาดแสงจากกระบอกไฟฉายไปรอบ ๆ แสงสว่างกระทบเพียงต้นไม้และปลายหญ้าซึ่งแมทธิวเองก็รู้สึกว่าเขาเข้ามาในป่าลึกขึ้นเรื่อย ๆ ความมืดและเสียงสัตว์กลางคืนทำให้มันดูน่ากลัว แต่จิตใจของเขากลับจดจ่ออยู่ที่คาริสมาเท่านั้น
เปรี๊ยะ!
เสียงเหมือนกิ่งไม้หักทำให้ร่างสูงใหญ่หยุดชะงัก แมทธิวหันกลับไปและสาดแสงไฟไปยังที่มาของเสียง ชายหนุ่มเหมือนตายแล้วเกิดใหม่ ความร้อนรุ่มและวิตกหายไปเมื่อแสงไฟสาดกระทบร่างบอบบางที่ยืนนิ่งอยู่กลางพงหญ้ารก
“แคลร์...พระเจ้า!...คุณปลอดภัย”
