33
วันต่อมา
10.30น.
"ป่ะกลับบ้านกัน"ผมเดินไปพยุงคนตัวเล็กที่พึ่งแต่งตัวเสร็จที่เตียงให้กลับบ้าน น้ำเกลือหมดแล้วกลับบ้านได้
"..."คนตัวเล็กลงจากเตียงเงียบๆไม่หือไม่อือ ตั้งแต่เธอฟื้นขึ้นมาก็ไม่ค่อยคุยกับผมเหมือนก่อน เธอแปลกๆ แต่เธออาจจะเหนื่อยเลยไม่อยากพูดก็ได้ ผมก็ไม่อยากคิดเยอะเหมือนกันถึงความรู้สึกมันจะบอกแบบนั้นก็เถอะ
บ้าน
"เข้าบ้านกันตัวเล็ก"ผมเปิดประตูลงรถแล้วเดินอ้อมมายังฝั่งคนตัวเล็กเปิดประตูให้ ค่อยพยุงเข้าบ้าน แต่ดูเหมือนเธอไม่อยากให้ผมพยุงเท่าไหร่ เธอจะปัดมือผมออกตลอด แต่ผมก็หน้าด้านไง พยุงอยู่นั่นแหละก็ผมกลัวเธอจะล้ม เดี๋ยวเจ็บตัวร้องไห้โยเยอีก
"กินข้าวก่อนมั้ยค่อยมานอน"ผมบอกคนตัวเล็กเมื่อเธอทิ่งตัวลงนอนบนเตียง นี่กะจะไม่ทำไรนอกจากนอนเลยหรอเนี่ย ข้าวก็ยังไม่กิน
"ไม่ จะนอน"เธอหลับตาลงแล้วตอบ เสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
เอ้า นอนก็นอน ผมปล่อยให้เธอได้นอนพัก ส่วนตัวเองออกมาทำอาห
