เมียรักเพลิง อัคนี (ปะป๊ามาเฟีย)

21:45 ณ คาสิโนใหญ่กลางเมือง ‘เพลิง อัคนี’ ผู้บริหารสูงสุดของคาสิโนใหญ่กำลังนั่งพักสายตา เอนกายพิงพนักเก้าอี้หนังประจำตำแหน่งอยู่ภายในห้องทำงานที่ชั้นบนสุดของคาสิโน Rrrrr Rrrrr~ เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น หน้าจอโชว์เป็นสายเรียกเข้าจาก ‘ไฟ’ น้องชายสายเลือดเดียวกันที่มีตำแหน่งเป็นผู้บริหารสูงสุดของโซนผับที่อยู่ด้านหน้าของตึกคาสิโน ‘ว่า’ เสียงเข้มเอ่ยทันทีที่กดรับสาย ‘เพลิง กูเจอลิน’ ‘ที่ไหน’ สิ้นสุดประโยคของน้องชาย ร่างแกร่งที่ตั้งใจรับสายให้พอผ่านไปทีกลับหันมาให้ความสนใจ รีบหยัดตัวลุก หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาใส่พร้อมกุญแจรถยนต์คันหรู รีบเดินออกจากห้องทำงานไปทันที ‘หลังคาสิโน เมียมึงพึ่งขึ้นรถขับออกไป มึงรีบลงมา’ จบประโยค เพลิง อัคนีกดวางสายพร้อมวิ่งเข้าลิฟต์ไปด้วยท่าทีรีบร้อน ทำบอดีการ์ดที่ยืนเรียงรายอยู่ด้านหน้าเพื่อดูแลความปลอดภัยต้องรีบวิ่งกรูกันตามไป ทันทีที่ลงมาถึงด้านหลังคาสิโน เขาเองเจอไฟยืนรออยู่ตรงที่เดิม มองมาที่เขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง..ดูไม่สบอารมณ์เท่าไหร่นัก “กูว่าบอดีการ์ดทีมที่มึงให้ตามหาลิน สั่งปลดแม่งให้หมดเถอะ สี่ปีแค่ตามหาผู้หญิงคนเดียว ทำไม่ได้ จะมาดูแลความปลอดภัยให้มึงยังไง” เพราะรู้ดีว่าผู้หญิงที่ทำพี่ชายเขาเสียสูญมาแล้วครั้งนึงมันมีอิทธิพลกับ เพลิง อัคนีคนนี้มากขนาดไหน ถึงได้พูดออกมาด้วยท่าทีจริงจังแบบนั้น แม้แต่ตอนนี้ที่ผ่านมาหลายปี พี่ชายเขายังสั่งคนตามหาผู้หญิงคนนั้นเหมือนเดิม ตามจนจะพลิกแผ่นดินหาแล้วก็ยังไม่เจอแล้วเขาดันมาเจอที่หลังคาสิโนเนี่ยนะ ใกล้แค่ปลายจมูกแค่นี้แต่ทีมบอดีการ์ดที่จ้างไปเป็นล้านๆ ดันหาไม่เจอ ? “ไปเตรียมรถ” เสียงเข้มตะโกนบอกลูกน้องที่วิ่งตามกันมา ก่อนจะหันไปหาน้องชาย “ลินขับออกไปทางไหน” “ก่อนจะตามลินไป กูถามก่อน สี่ปีนี่ลินมีผัวใหม่ไปรึยัง” “ไฟ มึงอย่าพึ่งกวนตีนตอนนี้” “กูเจอลินมาส่งเด็กที่ไหนไม่รู้ ตัวเท่าเข่า สามขวบน่าจะได้ เห็นเด็กบริการของคาสิโนที่ชื่อหอมเดินออกมารับ น่าจะพาไปห้องพักลูกพนักงาน” เพราะพนักงานบางคนมีภาระ มีลูกที่ต้องดูแล การทำงานกลางคืนเลยเป็นปัญหา คาสิโนถึงมีห้องพักแบบนี้ไว้ให้ทั้งยังมีพี่เลี้ยงคอยดูแลให้โดยเฉพาะ “เด็ก?” “เด็กผู้ชายตัวเท่าเข่า ทั้งกอดทั้งจูบลิน โบกมือบ๊ายบายแล้วบ๊ายบายอีกกว่าจะยอมปล่อย ไม่ใช่สี่ปีที่มึงหาไม่เจอนี่ ลินไปมีผัวใหม่จนมีลูกแล้ว..เดี๋ยว ไอ้เพลิง” ไฟพูดเล่าไม่ทันจบ เพลิงเองก็หันหลังให้รีบเดินกลับเข้าคาสิโนไป มาถึงหน้าห้องพักลูกพนักงาน เพลิงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ตอนนี้เขาไม่ต้องสงสัยว่าเด็กที่น้องชายเขาหมายถึงจะเป็นเด็กคนไหน เพราะภายในห้องมีเด็กผู้ชายหน้าตาจิ้มลิ้มนั่งอยู่บนโซฟาเพียงคนเดียว เด็กน้อยเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาก็เอียงคอหันมาหา ไล่สายตามองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะกระโดดลงจากโซฟาแล้วเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้า เด็กน้อยยืนมองหน้าเขาแน่นิ่ง เช่นเดียวกับเขาและไฟที่เดินตามเข้ามายืนอยู่ด้านหลังพี่ชาย มองหน้าเด็กตรงหน้าเงียบๆ ไม่เอ่ยอะไรออกมาเช่นกัน “สวัสดีครับ” เมื่อบรรยากาศเริ่มน่าอึดอัดและเงียบนานเกินไปจนเด็กน้อยเริ่มแสดงท่าทีหวาดกลัว มือเล็กสองข้างกำเข้าหากัน หลบสายตาและก้มหน้าหนี เพลิงถึงย่อตัวนั่งลงให้ใบหน้าอยู่ในระดับเดียวกันกับเด็กตรงหน้าและเอ่ยสวัสดีเด็กน้อยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “สวัสดีคับ” เด็กตรงหน้าพูดพลางยกมือขึ้นไหว้สวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสองคน “ชื่ออะไรครับ” “น้องชื่อพสุ ชื่อจริงชื่อพสุธาคับ” เด็กน้อยแนะนำตัวด้วยความตั้งใจ ก่อนจะก้มหน้ากลับไปมองปลายเท้าตัวเองอีกครั้ง “รู้จักลินหรือเปล่า..ครับ” ไม่มีเวลาให้รอ เพลิงต้องถามออกไปในสิ่งที่กำลังสงสัย เขาทั้งร้อนใจ ทั้งกระวนกระวายใจ อยากรู้ว่าเด็กตรงหน้านี้เป็นอะไรกับลินกันแน่ เวลาที่หายไป ลินไปอยู่ไหนมา เขาแทบพลิกแผ่นดินหาแต่ก็ไม่เจอ เขาในตอนนี้ยังมีหวัง ยังตั้งตารอที่จะเจอลินอีกครั้ง และคาดหวังให้คำตอบของเด็กน้อยตรงหน้า ไม่ใช่อย่างที่ไอ้ไฟมันพูด “คุณแม่ลิน คุณแม่น้อง” “นั่น กูว่าแล้ว ไอ้ฉิบหาย” สิ้นสุดคำตอบของน้องพสุ ไฟที่ได้ยินก็สบถออกมา ได้แต่ถอนหายใจ เตรียมพร้อมรับความบรรลัยหลังจากนี้ได้เลย ลินหนีช่วงแรก พี่ชายเขาแทบบ้า งานการไม่ทำ เมาเละเทะเหมือนหมา นี่ลินมีผัวมีลูก พี่กูตายแน่ ตายแน่ๆ เวร… “ฉิบหายอาไรคับ” เด็กน้อยที่ได้ยินเอียงคอมองไปหาคนด้านหลัง เอ่ยถามด้วยความสงสัย “ไฟ มึงเงียบ” เพลิงหันไปเอ่ยดุน้องชาย ก่อนจะหันมามองหน้าเด็กน้อยอีกครั้ง “น้องพสุลูกแม่ลิน แล้วคุณพ่อล่ะครับ” “คุณพ่อน้องม่ายมี” พูดตอบพร้อมส่ายหน้าให้ “ไม่มี?” “คับ คุณแม่ม่ายเคยพาปัยเจอคับ น้องม่ายรู้” เด็กน้อยตอบก่อนจะเงียบไปเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างแล้วถึงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “แต่คุณแม่บอกว่าน้องโตอีกนิดจะพาปัยหาคุณพ่อ คุณแม่บอกว่าคุณพ่อชื่อคุณพ่อเพลิง” “ฉิบหาย” ไฟสบถขึ้นมาอีกครั้ง..เดี๋ยวนะ ไม่ได้มีผัวใหม่แต่มีลูก ลูกที่มีพ่อชื่อพ่อเพลิง นี่หลานกูงั้นรึ ? ฉิบหาย หนักกว่าเดิมอีก “พ่อเพลิงหล่อเหมือนน้องด้วยน้า คุณแม่บอก..น้องต้องรอโตก่อนคับ คุณแม่จะพาน้องปัยเจอ น้องตั้งตารออยู่คับ” จบคำพูดของเด็กตรงหน้า ไม่มีคำสงสัยใด ๆ ในหัวอีก เรื่องที่สับสนก็ปรากฏคำตอบขึ้นมาในหัวอย่างชัดเจน “พ่อเพลิงงั้นเหรอครับ” เพลิงเอ่ยพลางถือวิสาสะอุ้มเด็กน้อยตรงหน้าขึ้นมาในอ้อมอก และถามย้ำขึ้นมาในขณะที่หัวใจเขาเต้นระรัว “น้องมั่นใจเหรอครับ” “น้องมั่นใจค้าบ คุณแม่ให้น้องชื่อน้องพสุให้คล้องกับคุณพ่อเพลิง น้องจำที่คุณแม่บอกได้ขึ้นใจ น้องอยากเจอคุณพ่อ น้องม่ายมีทางลืม” “…” “คุณลุงเงียบทำมาย..คุณลุงม่ายเชื่อน้องเหรอคับ น้องม่ายโกหกหรอกน้า คุณแม่บอกห้ามโกหก โกหกเป็นเด็กม่ายดีค้าบ”