มารร้ายลวงใจรัก

1

ตึกสำนักงานเอซี คอนสตรักชั่น

จัสติน อัลวาเรซ โบลตันขมวดคิ้วมุ่นอย่างหัวเสีย ตัวเลขบนกระดาษตรงหน้าทำให้เขาถอนหายใจอย่างหงุดหงิด ความผิดปกติที่เกิดขึ้นบ่งบอกชัดว่าตอนนี้กำลังมีใครบางคนกำลังโกงบริษัท เมื่อไล่ตรวจบัญชีย้อนหลังไปหนึ่งปี พบว่าความผิดปกติเริ่มเกิดขึ้นเมื่อสามเดือนหลังนี่เอง เขาถอนหายใจยาว...โชคดีที่ได้กลิ่นทัน ไม่อย่างนั้นคงเสียหายมากกว่านี้

ปลายนิ้วเรียวสวยของชายหนุ่มยกขึ้นคลึงขมับ อาการปวดหัวตุบ ๆ ทำให้รู้ได้ในทันทีว่าไมเกรนกำลังเล่นงานเขา อาจจะเป็นเพราะการพักผ่อนไม่เพียงพอ เนื่องจากต้องอดหลับอดนอนกว่าสามวันเพื่อทำการตามหารอยรั่วพวกนี้ ซึ่งหลังจากนี้แผนการที่วางไว้คิดว่าไม่นานตัวการจะเดินเข้ามาสู่กับดักของเขาเอง

…และถึงตอนนั้นอาจจะต้องมีการเชือดไก่ให้ลิงดู

มหาเศรษฐีหนุ่มคิดอย่างหงุดหงิด ก่อนจะปิดแฟ้มลงฉับเมื่อเขาเสร็จสิ้นธุระกับมันแล้ว พลิกข้อมือดูนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาเกือบเที่ยงคืน คาดว่าทั้งสำนักงานส่วนใหญ่ไม่มีใครอยู่ที่นี่แล้วด้วยซ้ำ นอกจากเขา...และคนขับรถที่คงจะรออยู่ แต่สักพักจัสตินคิดว่าเขาคงต้องโทร.บอกอีกฝ่ายให้กลับไปเลย ไม่ต้องรอเขาแล้วเพราะคืนนี้เขาจะค้างที่นี่

จัสตินเป็นลูกครึ่งอังกฤษ - สเปน บิดาของเขาเป็นคนสเปน ซึ่งเป็นเจ้าของธุรกิจยักษ์ใหญ่ระดับโลกอย่าง ‘เอซี คอนสตรักชั่น’ ก่อนจะแต่งงานผู้หญิงที่สืบเชื้อสายขุนนางเก่าของอังกฤษอย่าง ‘มิเชล โบลตัน’ มารดาของเขา ผู้ที่ทุกวันนี้ยังคงกระทำตัวเป็นเซเลบริตี้ของสังคมชั้นสูง แน่นอน…การแต่งงานระหว่างมาร์โคกับมิเชลคือความเหมาะสม เพราะทั้งคู่ต่างได้ผลประโยชน์ มาร์โคอยากได้ทายาทและชาติตระกูลที่มีชื่อเสียงเก่าแก่และใบเบิกทางสำหรับธุรกิจในลอนดอน ขณะที่มิเชลก็อยากได้เงินของสามีเพื่อพยุงฐานะตัวเองในสังคมชั้นสูงแห่งนี้

และไม่กี่ปีหลังจากแต่งงานกันทั้งคู่ก็สมใจอยากเมื่อมีจัสตินเป็นทายาท และเพื่อป้องกันปัญหาเรื่องตัวทายาทในอนาคต อีกทั้งมิเชลที่ไม่พิศมัยการเลี้ยงดูบุตรและมาร์โคก็ได้ทายาทสมความตั้งใจแล้ว ทั้งคู่ต่างทำหมันแล้วแยกกันอยู่คนละประเทศ ที่ยังค้างคาคือพันธะสมรสที่เอื้อประโยชน์ให้แก่ตนเองเท่านั้น จากนั้นจัสตินจึงเติบโตมากับบิดาผู้เย็นชาก่อนจะอยู่ในความดูแลของปู่ผู้เข้มงวด ไม่กี่ปีต่อจากนั้นเขาก็โขกนิสัยเข้มงวดของปู่และนิสัยเย็นชาของบิดาออกมาทุกกระเบียดนิ้ว

บิดาของเขาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตอนเขาอายุสิบห้า ปัจจุบันเขาอายุสามสิบสามปี ตอนนี้กิจการทั้งหมดของตระกูลอัลวาเรซล้วนแต่อยู่ในความดูแลของเขา ส่วนมิเชลมารดาของเขานั้น...หลังจากที่นางแยกกลับมาอยู่ประเทศอังกฤษ นางก็ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างหรูหราสุขสบายและกินส่วนแบ่งจากหุ้นที่มีอยู่ในเอซีและจากรายได้ส่วนตัวที่ทางอัลวาเรซโอนเข้ามาให้นางตลอดนับตั้งแต่แยกทางกับมาร์โค อัลวาเรซ

ซึ่งทุกอย่างนั้นก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นมานานแล้ว...

ชายหนุ่มฉวยเอาเสื้อสูทตัวนอกสีดำติดมือขึ้นมา ก้าวออกจากห้องทำงานบนชั้นยี่สิบเจ็ดเพื่อไปยังห้องชุดของเขาที่อยู่บนชั้นถัดไปนี่เอง ระหว่างเดินก็เสยผมสีดำสนิทของตนเองที่ตกระหน้าผากและบางส่วนก็ทิ่มแทงนัยน์ตาสีเขียวของเขาจนน่ารำคาญ

เขากดลิฟต์แล้วยืนรอ ไม่นานลิฟต์ส่วนตัวของเขาก็เปิดประตูออกกว้างแล้วจัสตินก็ก้าวเข้าไปในนั้น ก่อนจะล้วงหยิบเอาโทรศัพท์มือถือของตนเองต่อสายหาผู้ช่วยส่วนตัวของเขา

“ฮัลโหลเบน ฉันต้องการผู้หญิงสักคน ใช่ ส่งขึ้นไปที่ชั้นยี่สิบแปดเลย ฉันจะรอ อ้อ... แล้วพรุ่งนี้สั่งนักบินให้เตรียมพร้อม ฉันจะกลับสเปนแต่เช้า”

๐๐๐๐๐

“นะ…ขอร้องล่ะ ช่วยหน่อยได้ไหมคืนนี้ เข้าเวรแทนฉันที”

เสียงขอร้องของเพื่อนร่วมงานและเพื่อนสนิทที่เกือบกึ่งจะเป็นอ้อนวอนทำให้นิศามาศถอนหายใจยาว หญิงสาวขมวดคิ้วมุ่น หล่อนนึกอยากปฏิเสธหากสุดท้ายก็ทำไม่ลง เพราะถึงอย่างไรเวลาหล่อนมีเหตุด่วน ถ้าไม่ติดอะไรคาริน่าก็มักจะเข้าเวรแทนหล่อนให้เช่นเดียวกัน

แต่เหตุผลที่อีกฝ่ายขอแลกเวรนี่สิที่ทำให้หล่อนไม่นึกอยากจะทำให้ตามคำขอร้องของอีกฝ่ายเลยจริง ๆ !

“ฉันนัดกับสตีฟเอาไว้ เธอก็รู้นี่ว่านาน ๆ ทีเขาจะชวนฉันไปเที่ยวน่ะ นะ...ขอร้องล่ะ ช่วยฉันที”

“ก็ได้”

นิศามาศตอบรับไปจนได้ แม้ว่าหล่อนจะแอบด่าตัวเองไม่ได้ว่าโง่เพราะสุดท้ายหล่อนก็ตกปากรับคำจนได้ทั้ง ๆ ที่ตอนนี้กำลังรู้สึกปวดหัวตุบ ๆ และกระบอกตาร้อนผ่าวซึ่งเป็นสัญญาณแรกที่บอกหล่อนว่าหล่อนกำลังจะไม่สบาย

“ขอบใจเธอมากนะมูนนี่ ไม่ได้เธอนี่ฉันซวยแน่ ๆ คืนนี้เวรฉันทำความสะอาดกะดึก มันสบายดีตรงที่ไม่มีใคร ข้อเสียเดียวคือมันเป็นเวรดึกเท่านั้นแหละ” อีกฝ่ายพยายามโน้มน้าวหาข้อดีมาให้หล่อนรู้สึกดีขึ้นที่ต้องทำงานในวันหยุดเช่นนี้ แถมยังเป็นกะดึกเสียด้วย

นิศามาศได้แต่โบกมือว่อนให้อีกฝ่ายเลิกพูดอะไร “ช่างเถอะ คืนนี้ใช่ไหม”

“จ้า ขอบใจอีกครั้งนะ แล้วเดี๋ยวฉันส่งรายละเอียดให้เธอทางข้อความอีกที”

“อือ…” หญิงสาวรับคำ ก่อนจะตัดสายไปในที่สุด

นิศามาศหันไปมองนาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายสาม ส่วนงานทำความสะอาดกะดึกนั้นเริ่มเข้าเวรตอนหนึ่งทุ่ม ทำเสร็จเมื่อไหร่ก็กลับบ้านได้ทันที แต่ปัญหาไม่ได้อยู่ที่กะดึก ปัญหามันอยู่ที่ว่าพรุ่งนี้หล่อนมีทำงานแต่เช้าน่ะสิ แต่ช่างมันเถอะ ช่วยกันได้ก็ช่วยกันไป

นิศามาศคิดก่อนจะตั้งนาฬิกาเอาไว้เตือนเวลาแล้วจึงล้มตัวลงนอนกับเตียงเก่า ๆ ภายในแมนชั่นรูหนูที่หล่อนเช่าร่วมกับเพื่อนอีกสองคนอีกครั้ง อย่างน้อยตอนนี้หล่อนก็ต้องนอนเอาแรงนั่นล่ะ

นิศามาศเป็นลูกครึ่งไทย-อังกฤษ…หล่อนรู้แค่นั้นแหละ ตั้งแต่เกิดมาหล่อนก็ไม่รู้ว่าพ่อแม่ของหล่อนคือใคร พวกเขาทิ้งหล่อนเอาไว้พร้อมกับป้ายชื่อเล็ก ๆ ที่บอกว่าหล่อนชื่อนิศามาศเท่านั้น ซึ่งทำให้พอเติบโตมา สถานที่เดียวที่จำได้อย่างแม่นยำก็คือบ้านเบนสัน...สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่หล่อนเติบโตขึ้นมา จนกระทั่งอายุสิบแปดก็ต้องออกจากบ้านหลังนั้นหลังจากจบไฮสคูล นิศามาศต้องหาที่อยู่ใหม่เองและดิ้นรนหาเงินเพื่อที่จะเรียนต่อ แต่นั่นก็สองปีมาแล้วที่หล่อนออกจากบ้านเด็กกำพร้านั่นมา ตอนนี้นิศามาศอายุยี่สิบปีแล้ว อันที่จริงหล่อนเพิ่งจะยี่สิบเมื่อเที่ยงคืนที่ผ่านมานี่เอง นิศามาศอยากเรียนต่อแต่หล่อนยังไม่มีเงิน บางครั้งปากท้องก็สำคัญกว่าการศึกษา หล่อนต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งถ้ายังอยากมีชีวิตต่ออยู่บนโลกใบนี้ และหล่อนก็สามารถเข้าเรียนทีหลังได้ถ้ามีเงินมากพอ

ปัจจุบันหล่อนทำงานเป็นพนักงานทำความสะอาดของเจลีนคลีนนิ่ง...บริษัทรับทำความสะอาดเล็ก ๆ ที่ ได้รับความน่าเชื่อถือและมีแนวโน้มเติบโตขึ้นเรื่อย ๆ บริษัทนี้รับจ้างทำความสะอาดอาคารและสถานที่ต่าง ๆ รวมถึงบ้านของเหล่าคนดังที่เจลีนจะรับงานนี้นาน ๆ ครั้ง ตอนนี้แค่รับงานอยู่ห้าหกบริษัทซึ่งเป็นงานที่โหลดเกินตัวก็แทบจะทำให้บริษัทเริ่มมีปัญหาแล้ว และปัญหาที่ใหญ่ที่สุดก็คือการขาดคนนี่แหละ ถึงจะมีการเพิ่มเงินแต่บางคนก็ไม่อยากเพิ่มชั่วโมงการทำงานหรอก

ตัวนิศามาศเองเป็นแม่บ้านประจำที่ตึกเอซีแต่เป็นกะกลางวันมาตลอด ส่วนกะกลางคืนนั้นหล่อนทำคืนละสองวันที่ตึกโซเอลที่อยู่ไม่ห่างจากแมนชั่นของหล่อนเอง ที่หล่อนทนทำงานนี้เพราะเป็นงานที่หล่อนได้รับเงินสูงสุดกว่างานอื่น ๆ อีกอย่างหล่อนทำชอบงานที่ต้องอยู่เงียบ ๆ หรือไม่ต้องพูดคุยกับใครมาก มีงานก็ก้มหน้าทำไปมากกว่าไปเป็นสาวเสิร์ฟหรืองานบริการด้านอื่น นิศามาศคิดว่าหล่อนเข้ากับคนอื่นไม่เก่งและไม่พยายามจะเข้ากับใคร สำหรับหล่อนขอแค่เพื่อนสี่ห้าคนที่หล่อนไว้ใจกลุ่มนั้น นอกนั้นหล่อนก็ไม่ต้องการใครอีกแล้ว...

๐๐