Huhuhu. Ang hapdi ng kipipay ko. Parang nilagyan nang isang milyong sili. Grabe, akala ko kayang-kaya ko ‘tong si Sir Amadeo, pero parang magkaka-almuranas na lang yata ang kipay ko, hindi pa siya susuko. Baka ang butas ko na ang ma-kumatus nito dahil naka-limang labas yata kaming dalawa at plano niya pang umisa, pero sumuko na ako. Hindi ko na kaya. Baka i-welser? wilcher? welchir? Ah, basta ‘yong upuang de-gulong. Baka doon na ako isakay kinabukasan dahil hindi na ako makatayo.
Marahan akong gumalaw at sinilip ang katabi kong mahimbing na mahimbing na natutulog. Dinig ko ang mumunting mga hilik niya. Tinitigan ko siya. Tiningnan ko ang bawat detalye ng mukha niya mula sa makapal niyang kilay na bumagay sa maalon niyang pilik-mata. Sunod na bumaba ang aking tingin sa matangos niyang ilon
