Adelina's Point of View
Nakanguso at mala-sakang akong naglalakad pabalik sa kwarto ko. Hawak-hawak ko ang kipipay kong umiiyak sa hapdi. Kung kanina naglalaway sa sarap, ngayon umiiyak na sa sakit. Grabe, hindi ko lubos akalain na magiging gano’n kasakit at kahapdi ang matigas na otintin ni Sir Amadeo. Hindi pa nga nakakapasok ang ulo, pero pakiramdam ko’y nawarak na ang keps ko. Pero hindi ‘yon ang dinadamdam ko, kundi ang biglaang pagpapalayas niya sa akin. Ang kapal ng mukha niya!
How der him!
Bakit sa akin siya galit? Dapat magalit siya sa kumatus niyang otintin na nahihimatay nang wala sa oras, hindi 'yong ako pa ang pagbubuntungan niya ng inis niya. Nabitin din ako, 'no!
Ni hindi man lang niya ako tinanong kung kumusta ako. He’s a maderpakengbets!
Halos maiyak ako nang bumaba
