CHAPTER 22
GHUIX stared at the apartment for a while. Laglag na ang balikat niya kasi nag-aagaw na ang init at lamig sa katawan niyang sobrang init ng temperatura pero basang - basa ng ulan.
Larrah must be sleeping at that moment or maybe still crying. Pigilin man niya ang sarili ay nasasaktan siya para sa bata. She mustn't cry. Ang mga taong tulad nitong masayahin ay hindi dapat na pinaiiyak at sinasaktan ang kalooban. Nagawa niya iyon noong mahuli siya nito sa banyo na nakikipagtalik pero pinagsisihan niya iyon nang husto at nakaramdam siya noon ng hiya, unang beses sa tanan ng buhay niya, alo pa nga at bata ito ay siya pa ang nakuhang pangaralan.
Bumuntong hininga siya habang nakatunganga sa kung saan naroon ngayon ang batang pinaiyak ng babaeng minahal niya sa loob ng tatlong taon.
