บทที่ 35
“แต่ฉันอยากให้เธอเป็นของฉัน... โดยสมบูรณ์ ทั้งพฤตินัย และนิตินัย... และที่สำคัญตามพินัยกรรมเราต้องจดทะเบียนกันก่อนที่ฉันจะครบสามสิบห้าในอีกสองเดือนข้างหน้านี้...”
ช่างไม่ต่างจากกลืนยาขมเข้าไปเป็นกำมือ ความหวาดกลัวแปะหราอยู่ที่หน้าผากมน เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายเต็มดวงหน้า
“แต่ว่าอร...”
“ไม่รักฉันหรือ ไหนบอกว่ารักไง ถ้ารักก็ต้องจดทะเบียนกับฉัน อยู่เป็นเมียของฉัน เป็นแม่ของลูกฉัน...ไปตลอดชีวิต...”
น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลร่วงลงมาจากแก้มสาว แต่ริคคาโดกลับคิดว่ามันคือน้ำตาแห่งความยินดี เขายิ้มน้อยๆ ก่อนจะจับร่างบางลงจากตัว และพลิกกายขึ้นทับไว้หมิ่นๆ
“ไม่ต้องร้องไห้หรอก อรจ๋า... ที่ฉันทำไปทั้งหมด เพราะมันสมควรที่จะทำ”
อรลออค่อยๆ ช้อนตาที่ยังมีน้ำตาเอ่อล้นไม่ขาดสายขึ้นมองสามีช้าๆ ความเจ็บปวดแทรกซึมไปทั่วทั้งกายาจนมันสั่นสะท้าน จนต้องกอดรัดริคคาโดเอาไว้แน่น
“ถ้า... วันหนึ่ง อร... อ
