กลางดึกคืนนั้น หลังจากพายุรักของทั้งสองจบลง ก็เกิดพายุใหญ่เข้า อโรชารู้สึกตัวตื่นขึ้นมา เธอก็รู้สึกเป็นห่วงบิดาเป็นอย่างมาก เธอหวังให้บิดาหาที่ปลอดภัยหลบพายุได้ เพราะทุกครั้งที่เกิดพายุขณะที่บิดาออกเรือหาปลา บิดาของเธอก็กลับมาได้ทุกครั้ง
ครั้งนี้ก็คงจะเป็นเช่นทุกครั้ง หญิงสาวจึงพยายามข่มตาหลับ แม้ว่าจะมีความกังวลและห่วงใยบิดาอยู่บ้าง ในขณะที่คนข้างๆ เธอนั้นหลับสนิท ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของเขา เมื่อมองไปที่เขา หญิงสาวก็ต้องลอบอมยิ้มด้วยความสุขใจ เธอไม่ได้เสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้เลย เธอยอมรับทุกอย่างที่มันเกิดขึ้น มันคือความต้องการที่มันถูกซุกซ่อนอยู่ภายในใจของเธอมานานแล้ว
เสียงนกร้องในตอนเช้า ทำให้หญิงสาวตื่นจากนิทรา เธอพยายามหยัดกายลุกขึ้นด้วยความปวดร้าว ในขณะที่ร่างสูงโอบกอดที่เอวของเธอไว้ไม่ห่าง เมื่อหญิงสาวขยับตัว ชายหุน่มจึงลืมตาขึ้นมาเช่นกัน
“จะไปไหนครับที่รัก” คำว่
