หนึ่งปีต่อมา...
“คุณมาช่วยดูลูกหน่อย แกร้องงอแงไม่หยุดเลย” เสียงหวานของผู้เป็นภรรยาตะโกนก้อง เพราะอโรชายังไม่สามารถปรับตัวให้ชินในการเป็นคุณแม่ลูกอ่อนได้ ท่าทางของเธอตอนอุ้มลูกยังดูเก้ๆ กังๆ ผิดกับธีวสุผู้เป็นสามี ที่มีท่าทางชำนาญราวกับว่าดูแลเด็กมาแล้วหลายคน
“ครับที่รัก” เมื่อได้ยินเสียงของภรรยาสาว ชายหนุ่มจึงวางมือจากทุกอย่างแล้ววิ่งไปหาเธอทันที เพราะอโรชาคนเดิมกลับมาแล้ว ความห้าวก็เช่นกันมันกลับมาพร้อมกันหมด ชายหนุ่มได้แต่ลอบยิ้มกับพฤติกรรมของภรรยาสาว
“เป็นยังไงครับตาหนู กวนคุณแม่แต่เช้าเลย” ชายหนุ่มรีบอุ้มลูกน้อยขึ้นมาในอ้อมกอด ก่อนที่เขาจะเดินวนไปวนมา เพื่อปลอบขวัญลูกน้อยสุดที่รัก ในขณะที่อโรชาได้แต่มองท่าทีของสามีอย่างทึ่งๆ
“คุณนี่เหมาะที่จะเป็นพ่อนะคะ แต่ฉันนี่ไม่เหมาะจะเป็นแม่เสียเลย” หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองไม่ดีพอสำหรับเขาและลูกน้อย บวกกับอารมณ์ของคุณแม่หลังคลอดทำให้เธอรู้สึกจิ
