ด้านธามไทพอเจอเพื่อนหนุ่มมาเห็นว่าเขากำลังช่วยตัวเองอยู่นั้นก็ปฎิเสธออกไปไม่ลงเลย เพราะภาพมันก็ตำตามันอยู่แล้ว
“แกเห็นแล้วยังจะถามอีกเหรอวะ ไม่ต้องมายิ้มแบบนั้นเลยนะโว้ย ก็คนมันเสี้ยน จะช่วยตัวเองไม่ได้เลยเหรอวะ” ธามไทตอบไปแบบอายสุดๆ ในชีวิตนี้จะมีอะไรน่าอายกว่านี้อีกไหมเนี่ย
“เออ ฉันก็แค่เข้ามาผิดจังหวะก็แล้วกัน ขอโทษทีว่ะ แล้วนี่เสร็จหรือยัง ถ้ายังเดี๋ยวฉันออกไปก่อน แกจะได้ตามสบายเลย...” เจไดพูดตอบไปแล้วยิ้มแห้งๆไป เพราะมันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชายอยู่แล้ว เขาจะไปว่าอะไรมันได้ล่ะ แค่นี้มันก็คงอายเขาจะแย่แล้วล่ะมั้ง
“ไม่ต้อง ฉันเสร็จแล้ว แกแค่หันหน้าไปก่อนก็พอ...” ธามไทบอกไปแล้วเขาก็ทำหน้าตึงๆใส่เพื่อนหนุ่มไป
“เออๆ โอเคๆ....พรึบ...แกก็นะ มามีอารมณ์อะไรตอนนี้วะ ที่นี่มันที่ทำงานนะโว้ย นี่ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วเป็นคนอื่นนะ แกขายหน้ายิ่งกว่านี้อีกนะไอ้ธาม” เจไดหันหลังแล้วพูดไปอย่างอดไม่ได้
