“กรี๊ด!!” กรีดร้องลั่นตอนมือใครบางคนคว้าหมับเข้าตรงไหล่ ฉันรีบถลาตัวหนีไปไกล ทว่ามือนั่นกลับคว้าเอาไว้ แล้วดึงเข้าสู่อ้อมกอด
“ไวต์ ไวต์! ผมเอง ไม่ต้องกลัว” สองแขนรัดตรึงกันไว้แน่น มือแสนอบอุ่นลูบผมที่คาดว่าน่าจะกระเซอะกระเซิงแผ่วเบา “ผมอยู่นี่แล้ว”
“คุณบีสต์ ฮือ” ปล่อยโฮดังลั่นทันทีที่รู้ว่าตัวเองปลอดภัย คนตัวใหญ่เองก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น พลางพูดปลอบใจให้ฉันสงบลง
“คุณปลอดภัยแล้วคนดี จะไม่มีใครทำร้ายคุณได้อีกแล้ว”
ฉันยังคงร้องไห้ในอ้อมกอดเขา ร้องแบบไม่อายสายตาใคร กระทั่งเวลาผ่านสติพลันดับวูบไป ไม่รับรู้อะไรอีกเลยหลังจากนั้น
“ช่วยพักงานไวต์สักสองสัปดาห์ได้ไหม เธอต้องพัก”
“สัปดาห์เดียวอาจจะไหว แต่สองคือไม่ได้ นายน่าจะเห็นตารางว่าน้องกำลังอยู่ในช่วงขาขึ้น งานเข้าเกือบทุกวัน ถ้าแคนเซิลไปเสียหายหลายแสนแน่ ดีไม่ดีหลายล้าน เพราะสัปดาห์หน้ามีงานพรีเซนเตอร์”
“จะส่งคนไปคุยให้ ส่วนค่าเสียหา
