ไวต์หลับไปตลอดทางกระทั่งผมส่งเธอหัวถึงหมอนดวงตากลม ๆ ของเธอถึงได้เปิดขึ้นอีก ยัยตัวเล็กมองผมนิ่งเหมือนไร้ความรู้สึก นานทีเดียวกว่าเธอจะอ้าปากไล่ผมไปไกล ๆ อีกครั้ง
“อย่ามาใกล้นะ ไวต์รังเกียจคุณ ไวต์ไม่อยากใช้ผัวร่วมกับพี่”
ได้แต่ถอนหายใจใส่ เธอคิดเองเออเองเป็นตุเป็นตะ จินตนาการเรื่องผมกับบลูไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ ทั้งที่จริง ๆ มันไม่ได้มีอะไรเลย เราสองไม่เคยแตะต้องตัวกันนอกเหนือจากการจูบทักทายธรรมดา ๆ โดยใช้ปากสัมผัสแก้มเท่านั้น ระหว่างเราไม่มีทางเป็นไปได้ ไม่ว่าจะทางไหน ไม่ว่าเมื่อก่อนหรือตอนนี้ก็ตาม
“นอนก่อนดีไหม ตื่นมาหายเมาแล้วค่อยคุยกัน” ขยับตัวเข้าใกล้ ยื่นมือไปหวังลูบหัวปลอบโยนเธอ ทว่าไวต์กลับเบี่ยงหลบรวดเร็วคล้ายไม่ใช่คนเมา ทั้งที่เสียงยานจนแทบฟังไม่รู้เรื่อง
คงเกลียดผมจริง ๆ ปฏิกิริยาเธอไวเสียยิ่งกว่าแสง
“ไปไกล ๆ เลยนะ อย่ามาใกล้ไวต์” ร่างเล็กดันตัวเองลุกนั่ง เธอขยับไ
