“อย่าพูดอย่างนั้นพิม เธอไม่รู้ว่าเราพยายามแล้ว แต่ทุกอย่าง ทุกเรื่องเธอเป็นสร้างมันขึ้นมาเอง การจะมาขอโทษแล้วใช้ความอ่อนโยนของคนอื่นเป็นเครื่องมือลบล้างความผิดของตัวเองน่ะ ไม่คิดว่าเป็นคนเห็นแก่ตัวเกินไปเหรอ” ฉันเชิดหน้าขึ้น หันไปมองการ์ดตัวเองที่อยู่ไม่ไกลมากนัก
หลังจากวันนั้นพวกเขาก็ไม่อยู่แบบเงาอีกต่อไปแล้ว เพราะจะได้ปกป้องฉันได้เต็มประสิทธิภาพมากกว่าเดิม
“เราไม่ได้โง่ให้เธอหลอกใช้เป็นเครื่องมือทำให้ตัวเองสูงค่าขึ้นเหมือนแต่ก่อนแล้วนะพิม เราตาสว่างนานแล้ว แต่ที่ยังให้เธอเข้าใกล้ตอนนี้เพราะเห็นแก่ความเป็นเพื่อน เราเคยช่วยเหลือกันมาก่อน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีหน้ามายืนคุยกับเราตอนนี้หรอก”
ได้ยินดังนั้นดวงตาแสนเศร้าก็วาวโรจน์ขึ้น พิมพิศขบกราม กำหมัดแน่นมองฉันอย่างเอาเรื่อง เธอไม่พูดอะไรหลังจากนั้น เพียงแค่ส่งเสียงกรีดร้องในลำคอและทำท่าจะพุ่งใส่ฉัน
“อย่าคิดทำแบบนั้น เพราะคราวนี้การ์ด
