“ไวต์ ไวต์!” แรงตบที่ไหล่ทำฉันสะดุ้งเฮือก หลุดจากภวังค์ความคิดตนเอง พอเงยหน้าขึ้นก็พบสายตาเป็นห่วงเป็นใยจากคุณบีสต์ “เป็นอะไร ทำไมเดินเหม่อแบบนั้น”
นี่ฉัน… เดินมาถึงทะเลตั้งแต่เมื่อไหร่กันน่ะ
หลังจากพบกับคุณแพทโดยบังเอิญ ตัวเองก็เดินมาเรื่อย ๆ คิดถึงสายตาและน้ำเสียงเย็นยะเยือกของเขา คิดถึงคำพูดกึ่งตักเตือนนั่น เผลอแป๊บเดียวก็มาอยู่ตรงที่เราเพิ่งมีดินเนอร์ไปแบบแทบไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
“พี่พริชช์…”
“ใช่ พี่เอง เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่าตอนไปเข้าห้องน้ำน่ะ”
ฉันควรบอกเขาไหมนะเรื่องที่เจอคุณแพทที่นี่ ใจหนึ่งอยากปิด แต่อีกใจฉันกลับไม่อยากให้เรามีความลับต่อกัน เนื่องจากสิ่งที่เรากำลังทำต่อไปนี้ มันอาจหมายถึงชีวิต หากเราแตกคอกันเมื่อไหร่ มันจะเข้าทางเขาคนนั้นทันที
“ไวต์เจอคุณแพทค่ะ”
สายตาคุณบีสต์เปลี่ยนไปเมื่อได้ยินดังนั้น เขาจับตัวฉันหมุน สำรวจเรือนร่างทุกกระเบียดนิ้วราวกับว่าต้องการหาร่องรอ
