ตอนที่หล่อนตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็เห็นคีธอยู่ในห้องอีกแล้วพร้อมกับเอกสารกองโต ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาทำงานโดยไม่รู้ว่าตอนนี้หญิงสาวตื่นขึ้นมาแล้ว
การะบุหนิงนอนมองอยู่นาน เห็นเขาทำงานไม่หยุดทั้งๆ ที่ฟ้าข้างนอกก็มืดแล้ว แต่จะห้ามก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร สุดท้ายจึงได้แต่เรียกคีธเสียงเบา “คีธคะ...” เมื่อคีธเงยหน้าขึ้นมามอง หล่อนก็บอกเขาว่า “ฉันอยากอยู่คนเดียว”
หญิงสาวใช้ข้ออ้างในการไล่ให้คีธกลับไปพักผ่อน เพราะหากจะบอกเขาตรงๆ คีธคงไม่ฟังแน่ๆ หล่อนรู้สึกได้
“ไม่” คีธบอกหล่อนด้วยเสียงเฉียบขาด เขาทิ้งงานในมือแล้วเดินมานั่งหมิ่นๆ บนเตียงข้างกายหล่อน “เธอมันตัวยุ่งยาก อยู่คนเดียวเมื่อไหร่เกิดเรื่องทุกที ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนนี่แหละ”
เขาพูดพร้อมกับยิ้ม ดึงมือหญิงสาวขึ้นมาคลึงเบาๆ
“แต่ว่า...เราไม่รู้จักกันเลยนะคะ ฉันเกรงใจคุณ” หญิงสาวรู้สึกประดักประเดิดกึ่งเขินอายอย่างไรชอบกลในสถานการณ์นี้
ทว่าพอได้ยินคำพู
