“เธอไปแล้วครับ...”
เสียงรายงานสั้นๆ ทางโทรศัพท์ทำให้คีธซึ่งบัดนี้กลายเป็นคุณพ่อของลูกชายฝาแฝดวัยสามขวบผุดลุกขึ้นอย่างกระวนกระวาย ก่อนจะสั่งจาร์เร็ตซึ่งยังคงถือสายรออยู่เสียงห้วน
“ตามไปอย่าให้คลาดสายตา!”
“ได้ครับ”
จบคำพูดนั้น ชายหนุ่มก็ได้แต่กระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่อย่างขัดใจ แล้วสายตาไปปะทะกับลูกชายฝาแฝดของตนเองที่กำลังนั่งเล่นกันอยู่บนพื้นพรมภายในเพนท์เฮ้าส์หรูบนถนนฟิฟท์ อเวนิวในเกาะแมนฮัตตันที่ซื้อเอาไว้นานหลายปีแล้ว
“แด๊ดดี้ มาเล่นด้วยกัน มาๆ”
แฝดคนพี่...ดรัสตัน เงยหน้าขึ้นมามองผู้เป็นบิดาพลางกวักมือเรียกยิกๆ ให้ไปเล่นด้วยกัน ขณะที่ทริสตันพอเห็นเช่นนั้นก็ทำอย่างผู้เป็นพี่ชายฝาแฝดของตนเองบ้าง
“มาๆ แด๊ด เล่นด้วยกัน”
คีธถอนหายใจยาว แล้วลุกขึ้นเดินไปทรุดลงนั่งกับพื้นพรมข้างๆ ฝาแฝด ทั้งๆ ที่วันนี้เขาว่างแท้ๆ แทนที่จะได้ไปเที่ยวเป็นครอบครัวอย่างที่ตั้งใจแต่แรก ทว่าตนเองดันปากเปราะ
