“นี่มันเรื่องอะไรกันมิสเตอร์แมคไกวร์”
เมื่ออยู่ด้วยกันตามลำพังการะบุหนิงก็สิ้นความอดทน หล่อนกระชากข้อมือตนเองให้หลุดจากมือใหญ่ของคีธเต็มแรง ทำให้คีธพลอยหยุดเดินตามไปด้วย
...หรืออันที่จริง อาจเป็นเพราะคีธถึงที่หมายแล้วก็เป็นได้เขาจึงยอมปล่อยข้อมือหล่อนง่ายๆ ...
คีธมองการะบุหนิงด้วยสายตาที่เขาชอบใช้ คือกึ่งเยาะหยันและขบขัน เป็นแววตาที่หล่อนเกลียดที่สุด เพราะมันทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนตัวเองด้อยค่าลงทุกที
“มันก็แค่เรื่องที่เธอต้องเจอแค่นั้นแหละ”
คีธตอบง่ายๆ พลางยักไหล่ แต่คนฟังกลับโมโหมากยิ่งขึ้น
“การดูถูกเหยียดหยามแบบเมื่อกี้นั่นน่ะเหรอ?” การะบุหนิงถามเสียงสูงปรี๊ด
“นั่นมันเรื่องเล็กน้อย” คีธบอกอย่างไม่ใส่ใจ “เอาล่ะ...ของจริงคือนับจากนี้ต่างหาก เห็นแก่ที่เธอเป็นมือใหม่สำหรับเรื่องนี้ ขอเตือนว่าทำใจดีๆ แล้วกัน”
ชายหนุ่มพูดกึ่งเล่นกึ่งจริงกับหล่อน การะบุหนิงตามไม่ค่อยจะทัน หญิงสาวยังไม่ท
