อีกฟากหนึ่งของห้องภีมยืนอยู่ขณะที่สายตาไม่ละจากภาพตรงหน้า
เขาไม่ได้ยินทุกคำพูด แต่แค่เห็นรอยยิ้มของลีอาที่มีให้กับผู้ชายอีกคน
ขณะที่ลีอากำลังจะตอบ แต่จู่ ๆ เสียงทุ้มต่ำอีกเสียงก็ดังแทรกขึ้นด้านข้าง
“ขอโทษครับ...ผมขอตัวแฟนผมสักครู่”
ลีอาหันขวับ ดวงตาเบิกกว้าง
“ภีม…”
มือของภีมที่วางแผ่วบนเอวลีอาถูกเธอจับออกเบา ๆ พร้อมกับหันมายิ้มสุภาพใส่เขา ดวงตาคู่งามฉายแววตำหนิแบบเงียบ ๆ
“คุณควรให้เกียรติฉันมากกว่านี้นะคะ”
เสียงเธอเบา แต่ชัดเจนพอให้ชายหนุ่มตรงหน้าได้ยิน
อีธานมองภาพตรงหน้าอย่างนึกสนุก ก่อนเอ่ยขึ้น
“นี่แฟนคุณเหรอ?”
คำถามนั้นชัดเจนจนรอบข้างเริ่มมองมา แต่ลีอากลับนิ่งไปชั่วครู่ ดวงตาเธอมีแววลังเล ก่อนจะถอนหายใจเบา ๆ แล้วตอบอย่างระมัดระวัง
“ไม่ใช่ค่ะ…เขาเป็นแค่เพื่อนร่วมงาน”
คำว่า "เพื่อนร่วมงาน" ฟังดูเย็นชาและห่างเหินอย่างไม่น่าเชื่อ
เหมือนคมมีดบางเฉียบที่เฉือนลงกลางใจของคนฟัง
ภ
