EP. 6 คนของผม ใครก็ห้ามแตะ

1269 Words

หลังจากที่ลีอาปะทะคารมณ์กับพริม เธอก็ขึ้นมาที่ห้องทำงาน เสียงเคาะประตูดังขึ้น เสียงเคาะประตูดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่เมเนเจอร์สาวจะก้าวเข้ามาในห้องทำงานชั้นบนสุดของคลับ “คุณลีอา” เธอส่งแฟ้มเอกสารพร้อมโน้มตัวเล็กน้อย “มีแขกคนสำคัญมาค่ะ เห็นว่าเป็น หุ้นส่วนเก่าของคุณพ่อคุณ” ลีอายกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ขณะเปิดแฟ้มดูรายชื่อผู้เข้าพบ แต่ก่อนที่เธอจะพูกอะไร เมเนเจอร์พูดต่อทันทีด้วยน้ำเสียงที่ติดลังเล “เขาดูอันตรายนะคะ” หญิงสาวเงยหน้ามองเจ้านายอย่างเป็นห่วง “คุณลีอาอย่าลงไปเลยค่ะ เดี๋ยวฉันแจ้งคุณภีมให้ไปต้อนรับแทนก็ได้” ลีอาเงียบไปครู่ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจากแฟ้ม “ไม่เป็นไร ฉันจะลงไปเอง” น้ำเสียงของเธอเรียบ เยือกเย็น และเด็ดขาด “คนที่กล้าโผล่มาในชื่อของ ‘หุ้นส่วนเก่าพ่อฉัน’ ฉันควรเป็นคนเจอเขาเอง” ลีอาตอบเรียบ ๆ แล้วเดินลงไปยังเลาจน์วีไอพีด้านล่าง ทว่าเพียงไม่กี่ก้าว สายตาของใครบางคนก็ตวัดมองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า ชายวัยกลางคนในชุดสูทสีเทานั่งเอนพิงพนักโซฟา ดวงตาเจ้าชู้ฉายชัด รอยยิ้มกึ่งลวนลามกะพริบขึ้นเมื่อเห็นลีอาเดินเข้ามา “หนูโตเป็นสาวแล้วนะ สวยไม่เบาเลย” เสียงต่ำเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ “คุณพ่อคงหวงแย่” ลีอาเหยียดยิ้ม พลิกแฟ้มในมือขึ้นอย่างไม่สนใจ “ขอบคุณค่ะ แต่นี่คือสถานที่ทำงาน ไม่ใช่ตลาดนัด อย่าประเมินของสูงผิดที่” ชายคนนั้นหัวเราะหึ แต่ยังจ้องหน้าเธอแบบไม่ให้เกียรติอยู่ดี ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือจะจับต้นแขนเธอ... เสียงกระแทกแก้ววิสกี้กับโต๊ะก็ดังขึ้น! ปัง!!! “ขอความร่วมมือด้วยครับ” เสียงเย็นเยียบของภีมดังมาจากด้านหลัง รอยยิ้มแตะมุมปาก ดูเหมือนสุภาพ แต่กลับแฝงความน่ากลัวถึงขีดสุด เขาเดินเข้ามาอย่างเงียบกริบ สายตานิ่งราวกับน้ำแข็ง ก่อนจะยืนกั้นกลางระหว่างลีอาและแขกคนนั้น พร้อมยกแขนโอบเอวลีอาไว้อย่างชัดเจน “เธอไม่ใช่เด็กผู้หญิงที่ใครก็จะมองเล่นๆ ได้” “คุณเป็นใคร?” ชายคนนั้นถามอย่างหงุดหงิด ภีมหันไปยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มที่ใครมองก็ต้องหนาว “ผัวเธอครับ” ลีอาเบิกตากว้าง หันขวับมองเขา “ภีม!” “มีอะไรอยากคุย เชิญไปที่บอร์ดบริหาร อย่าคุยผ่านเธอ” น้ำเสียงภีมไม่ดัง แต่เฉียบคม และกรีดลึกลงไปถึงกระดูก ชายแปลกหน้าชะงักไปเล็กน้อย สีหน้าผ่อนคลายเมื่อครู่แปรเปลี่ยน เขาคงคิดว่าตัวเองดู “อันตราย” แต่ในนาทีนี้ ไม่มีใครอันตรายไปกว่า ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างลีอา ดวงตาของภีมไม่มีแววข่มขู่ แต่นั่นยิ่งทำให้เขาน่ากลัว เพราะคนที่ “นิ่ง” แต่ “พร้อมฆ่า” นั่นแหละที่น่ากลัวที่สุด “ผมก็แค่ปกป้องสิ่งที่เป็นของผม” เขากระซิบข้างหูเธอ แล้วโน้มลงจูบที่ข้างแก้มเธอเบาๆ ให้คนทั้งห้องเห็น “เพราะนี่เมียกู…” เสียงฮือฮาในห้องแทบสะท้อนผนัง แขกในคลับที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็ลอบซุบซิบกันเป็นวงกว้าง ใครหลายคนไม่กล้าแม้แต่จะมองลีอาตรง ๆ อีกต่อไป เพราะรู้ว่า ‘ใคร’ คือเจ้าของตัวจริง ลีอาเม้มปากแน่น ทั้งโกรธ ทั้งอาย ทั้งใจเต้นระรัว เธอผลักอกภีมทันทีหลังจากหลุดจากสายตาคนอื่น “ใครอนุญาตให้พูดแบบนั้น?!” “ก็เมื่อคืน…” ภีมยักคิ้ว “ผมว่าเราข้ามคำว่า ‘อนุญาต’ ไปแล้วนะ” ลีอากำลังจะสวนกลับ แต่เขายกนิ้วแนบเรียวปากเธอไว้ ใบหน้าหล่อจัดโน้มเข้าใกล้ ริมฝีปากแทบแตะกัน “อย่าดื้อนักเลยลีอา…” “ผมยิ่งชอบตอนคุณยั่ว” ลีอาไม่พูดอะไรต่อ แต่เธอกลับกลบทุกอย่างด้วยท่าทีเย็นชาและเฉยเมยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น และมันยิ่งทำให้ภีมหงุดหงิดใจ หลังเหตุการณ์ในคลับคืนนั้น ลีอาไม่ติดต่อภีมเลยแม้แต่นิดเดียว เธอหายไปเหมือนพายุที่สงบลงกะทันหัน แต่ภีมรู้ มันไม่ใช่ความสงบ แต่มันคือการถอยห่างอย่างมีชั้นเชิงต่างหาก “หนีไม่พ้นหรอกครับ…คุณลีอา” เขาพึมพำกับตัวเอง ขณะกดโทรศัพท์หาลูกน้องในบริษัทจัดการความปลอดภัยที่เขาเป็นเจ้าของ เพียงไม่กี่นาที เขาก็รู้แล้วว่าเธออยู่ไหน เช้าวันถัดมา ลีอาปรากฏตัวที่โกดังเก็บสินค้าในย่านท่าเรือ เป็นสถานที่ที่บริษัทเธอต้องเข้ามาตรวจระบบขนส่งด้วยตัวเอง ในฐานะคนคุมธุรกิจแทนพ่อ เธอไม่ใช่แค่เจ้าหญิงบนหอคอย แต่กล้าลงพื้นที่เองเสมอ ลีอาสวมเสื้อเชิ้ตขาวพับแขนกับกางเกงเข้ารูปสีดำ รวบผมหางม้า เผยคอระหง ดูธรรมดาแต่กลับน่าดึงดูดอย่างน่าประหลาด “คุณลีอาครับ รบกวนมาดูระบบใหม่หน่อยครับ” ลูกน้องคนหนึ่งเรียกให้เธอดูไฟล์จากแท็บเล็ต เธอพยักหน้า ขณะกำลังจะเดินเข้าโกดัง ทันใดนั้น... รถสปอร์ตคันหนึ่งก็มาจอดปาดหน้าพอดี เสียงเบรกดังเอี๊ยดพร้อมกับประตูที่ถูกเปิดออก “ภีม?” ลีอาขมวดคิ้ว เขาก้าวลงมาพร้อมแว่นกันแดดสีดำ เสื้อเชิ้ตแขนยาวพับขึ้นถึงศอก กางเกงสแลคเรียบเนี้ยบ หล่อจนคนงานแถวนั้นเหลียวมองตามเป็นแถว “คุณตามฉันมาทำไม?” เธอถามเสียงห้วน “เพราะคุณไม่รับสาย ไม่ตอบไลน์ ไม่แม้แต่จะพูดว่าขอบคุณที่ผมช่วยปกป้องคุณ” เขาถอดแว่นแล้วมองเธอตรง ๆ “ผมอดทนมาสามวันแล้วลีอา…” “แล้วไงคะ?” เธอสวน “ผมเริ่มจะหมดความอดทนแล้วเหมือนกัน” เขากระซิบเสียงต่ำ “อย่าให้ผมต้องตามไปถึงเตียง…” ลีอากลืนน้ำลาย ฝ่ามือข้างหนึ่งกำเอกสารแน่น “อย่าคิดว่าทุกอย่างมันเป็นของคุณ แค่เรามีอะไรกันคืนเดียวไม่ได้หมายความว่า…” “ผมจะหยุด” ภีมพูดแทรกทันที “เพราะยิ่งคุณวิ่ง ผมยิ่งอยากจับไว้ให้แน่น” “นี่มันที่ทำงาน!” เธอเหลียวมองไปรอบ ๆ “ดีเลย…งั้นผมจะพาคุณไปที่ที่ไม่มีใครเห็น” ควบคุมหลังโกดังภีมดันลีอาเข้าไปด้านในแล้วล็อกประตูอย่างแนบเนียน สถานที่แคบแต่เย็นด้วยเครื่องปรับอากาศ กล้องวงจรปิดถูกปิดชั่วคราวด้วยมือของเขาเอง “ภีม…” “ผมไม่ได้จะทำอะไร” เขากระซิบพลางขยับเข้าใกล้ “แค่อยากแน่ใจว่าคุณยังหายใจดีอยู่หลังจากหนีผม” “คุณโรคจิต…” “ใช่… โรคคลั่งคุณ” มือหนาทาบกับผนังใกล้ใบหน้าเธอ กลิ่นน้ำหอมอ่อน ๆ จากเขาแตะจมูกจนเธอเผลอสูดลมหายใจแรง “คุณมัน…” เธอพยายามจะพูดต่อ แต่ภีมกลับกระซิบ “ผมนึกภาพคุณตอนโตเอาไว้อีกแบบ…” “หืม?” ลีอาขมวดคิ้ว “คุณพูดอะไร?” ภีมยกยิ้ม “ไม่มีอะไร… แค่นึกขึ้นมาเฉย ๆ” ลีอารู้สึกสับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงพูดแบบนั้น เหมือนรู้จักเธอมาก่อน และในวินาทีนั้น... ประตูถูกเคาะเสียงดังปัง! “คุณลีอา! เอกสารพร้อมแล้วครับ!” ลีอารีบดันอกเขาแล้วหันหลังรวบผมใหม่ ก่อนเปิดประตูออกไปด้วยสีหน้าเรียบเฉย ขณะที่ภีมยกยิ้มมุมปากตามหลังเธอ… “เกมเริ่มแล้วคุณหนูมาเฟีย…” “และครั้งนี้… ผมจะเป็นฝ่ายควบคุมทุกอย่าง”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more