บรืน~
เสียงรถของนายหัวไกรแล่นเข้ามาจอดในบ้าน หลังจากที่เขมิกาได้โทรบอกว่าพ่อแม่ได้มาที่นี่พร้อมกันโดยที่ไม่ได้นัดหมายอะไรมาก่อน ทั้งเธอและเขาต่างก็ไม่มีใครรู้เลย
“ตาไกรกำลังมาใช่ไหมหนูเขม”
“ค่ะ เขากำลังมาค่ะ”
หญิงสาวเอาแต่นั่งเงียบไม่ได้พูดคุยกับใครแม้กระทั่งพ่อแม่ของตัวเอง ทั้งที่ไม่ได้เจอกันตั้งนานแทนที่เธอจะรู้สึกคิดถึงแต่ไม่เลย
“พ่อครับ! แม่ครับ!”
“มาแล้วเหรอ?”
“คุณน้าสวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะ”
“เป็นดองกันมาตั้งนานแล้ว ทำไมไม่เรียกพ่อกับแม่สักทีล่ะหืม” เขาถูกพ่อของเขมิกาแซว เพราะไม่ยอมเรียกว่าพ่อสักที
“เอ่อ ผมยังไม่ค่อยชินน่ะครับ”
“กว่าจะมาได้นะลูกชาย”
“พ่อกับแม่ไม่โทรมาบอกนี่ครับว่าจะมา ผมก็ออกไปทำงานสิ”
“คนงานก็มีตั้งเยอะแยะ ทำไมถึงยังออกไปทำงานอยู่อีก แล้วนี่ปล่อยให้หนูเขมอยู่บ้านคนเดียวทุกวันเลยเหรอ?”
“เอ่อ…”
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ เขมอยู่คนเดียวได้ ไม่ได้เหงาอะไรค่ะ”
“ตา
