ครึ่งชั่วโมงต่อมา
“มีวันเกิดลูกเป็นพยานแบบนี้แล้ว ก็ลองดูว่าจะปากแข็งได้อีกนานแค่ไหน”
ดวงตาคมเข้มทอดมองไปหาร่างแบบบางที่ยืนหันหน้าเข้าทะเลราวกับกำลังตกอยู่ในภวังค์ความคิด ซึ่งไกลจากจุดที่เขาอยู่ไม่มากนัก
และดูเหมือนว่าภาพท้องฟ้าสดใสสีครามสะท้อนน้ำทะเลใสเป็นประกายระยิบระยับรับแสงตะวันอ่อนยามเช้าตรู่กับหาดทรายขาวสะอาดสุดลูกหูลูกตาที่อยู่เบื้องหน้านั้น ไม่ได้สร้างความตื่นเต้นดีใจให้เพียงแค่เด็กแฝดทั้งสองคนที่วิ่งไล่กันไปมา หากแต่ยังให้ความรู้สึกสดชื่นและสบายใจแก่ผู้เป็นมารดาที่เดินตามมาไม่ต่างกัน
อลินชื่นชอบบรรยากาศของชายทะเลมาก เธอรู้สึกดีและมีความสุขทุกครั้งที่ได้มาฟังเสียงคลื่นสาดซัดกระทบฝั่ง และหอบเอาลมแรงๆ พัดผ่านผิวกายแบบนี้ แต่เพราะหน้าที่ความรับผิดชอบของคนเป็นหมอที่ต้องดูแลคนไข้ ประกอบกับค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงลูกแฝดทั้งสองที่เพิ่มมากขึ้น ทำให้อลินไม่มีเวลาพาเด็กๆ มาเที่ยวทะเลบ่อยๆ
