ณ.โรงพยาบาลจิตเวชมีหญิงสาวคนหนึ่งอ้างตัวว่าเป็นภรรยาของบันฑูรเดินทางมารับตัวเขา โดยเธอมีกระเป๋าสตางค์และบัตรประชาชนของบันฑูร และเธอก็ได้ชำระค่าใช้ในการรักษาทั้งหมดของบันฑูร โรงพยาบาลจิตเวชจึงยอมให้เขากลับไปพร้อมกับให้ยารักษากลับไปกินที่บ้านด้วย
ระหว่างที่บันฑูรถูกภรรยาพาตัวไปรักษาที่บ้าน เขาเริ่มมีอาการดีขึ้นและหายได้หายเป็นปกติในเดือนถัดมา แต่สมองก็ยังคงจำอะไรไม่ได้
เขาพักอยู่บ้านภรรยาที่มีพี่ชายของเธออยู่ด้วย และวันหนึ่งเมื่อเขาหายดีแล้วภรรยาจึงบอกกับบันฑูรว่าเขาต้องออกไปทำงานของเขาที่เคยทำมาก่อนหน้านี้ เพื่อช่วยแบ่งเบาภาระของครอบครัว งานที่เขาเคยทำก็คือขับรถดูดส้วมตามหมู่บ้าน ซึ่งตอนนี้พี่ชายของเธอได้ทำแทนบันฑูรอยู่ บันฑูรรู้สึกว่าไม่คุ้นชินกับเหตุการณ์นี้เลย เขาไม่อยากจะเชื่อว่าเมื่อก่อนเขาทำงานแบบนี้ มันไม่ได้อยู่ในจิตใต้สำนึกเลยสักนิด
บันฑูรอยากหนีไปจากชีวิตแบบนี้ แต่ว่าเขาก็ไม่ม
