"เมื่อไรจะตื่นขึ้นมาคุยกับพายบ้างคะ รู้ไหมว่าพายคิดถึงพี่แทนมากแค่ไหน พี่แทนไม่คิดถึงพายบ้างหรือไง ถึงไม่ยอมตื่นขึ้นมามองหน้าพายบ้าง" พรพระพายเอื้อนเอ่ย พร้อมจับมือของมาเฟียหนุ่มขึ้นมาแนบแก้มนวล
"พะ...พาย" แทนไทเริ่มขยับตัว สีหน้าของเขาแสดงความเจ็บปวดเป็นอย่างมาก มือหนาพยายามจะถอดหน้ากากออกซิเจนออก เมื่อพรพระพายเห็นเช่นนั้นก็ให้ความช่วยเหลือ เพราะแพทย์บอกว่าเมื่อเขาตื่นขึ้นมาสามารถถอดหน้ากากออกซิเจนออกได้
"พี่แทน พายอยู่นี่แล้ว เป็นยังไงบ้างคะ ตื่นขึ้นมาสักที รู้ไหมใจของพายจะขาดอยู่แล้ว" พรพระพายเอื้อมมือไปลูบสัมผัสใบหน้าของมาเฟียหนุ่ม น้ำตาเอ่อคลอดวงตาคู่งามด้วยความดีใจที่เห็นเขาตื่นขึ้นมา
"พาย พี่นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าพายกับอาชิอีกแล้ว...อื้ม" ทุกครั้งที่แทนไทเปล่งเสียงออกมา เขาจะแสดงอาการเจ็บปวดออกมาด้วยทุกครั้ง
"พี่แทนอย่าพูดแบบนี้สิคะ เจ็บแผลมากเหรอคะ เดี๋ยวพายให้พี่เดย์โทรตามหมอ
