“อย่า! อย่าเข้ามานะ..ออกไป! พี่น่าน..ช่วยหนาวด้วย”
ชายหนุ่มกำลังหลับไปได้ไม่นานต้องสะดุ้งตื่นตกใจเพราะเสียงละเมอของหญิงสาว เขาสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวที่ยังคงละเมอไม่หยุด มือข้างหนึ่งของเขาลูบหัวเธอเบาๆ ส่วนอีกข้างจับมือเธอเอาไว้
“ไม่เป็นไรนะหนาว..ไม่เป็นไร พี่อยู่นี่แล้ว” ชายหนุ่มนึกก่นด่าตัวเองอยู่ในใจ ทำไมตอนนั้นเขาถึงทำเรื่องเลวร้ายได้ขนาดนี้ จิตใจเขาทำด้วยอะไรกัน วิธีอื่นมีตั้งเยอะแยะ ถ้าเขารู้ว่าเหตุการณ์ในวันนั้นมันจะส่งผลให้ลมหนาวต้องฝันร้ายมาตลอดเจ็ดปี เขาคงไม่ทำ ชายหนุ่มรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก นึกโกรธตัวเอง เขาต้องทำอย่างไรเธอถึงจะตื่นจากฝันร้ายนี้สักที
หญิงสาวที่กำลังตกอยู่ในห้วงของความฝันที่เหมือนความจริง จู่ๆหญิงสาวก็รู้สึกอบอุ่นด้วยฝ่ามือของใครสักคนที่กำลังลูบหัวเธอเบาๆ พร้อมกับเสียงปลอบโยนที่นุ่มลึก นี่เธอกำลังฝันหรือว่ามันคือเรื่องจริง ปกติเวลาที่เธอฝันร้ายเธอจะต้องสะดุ้ง
