ตลอดการเดินทางตลอดหนึ่งชั่วยาม มีเพียงอู๋ซวงเท่านั้นที่เอ่ยถากถางสองพี่น้องขึ้นมาเป็นครั้งคราว
“ดูท่าจะโง่จริง” เยี่ยนอิงสื่อสารกับเสี่ยวไป๋ในใจ
“หึ เป็นบัณฑิตแต่คนเล็กคิดน้อยกับสตรี ข้าว่าคนเช่นนี้ไม่มีทางเจริญแย่” เสี่ยวไป๋จ้องมองอู๋ซวงอย่างไม่พอใจ
อู๋ซวงที่เห็นสายตาของแมวในอ้อมกอดของซานเซินมองมาที่ต้องโดยไม่ลดสายตา ตัวเขาก็อดที่จะขนลุกไม่ได้ ไม่รู้ว่าเหตุใดสายตาของแมวถึงได้ดูน่ากลัวเพียงนี้
พอเกวียนวัวมาหยุดลงที่หน้าประตู เยี่ยนอิงก็เดินพาซานเซินแยกตัวไปจ่ายเงินค่าเข้าเมือง
“พี่หญิง ท่านจะไปที่ใดขอรับ” ซานเซินเอ่ยถามอย่างสนใจ สายตาของเขากวาดมองไปรอบๆ ตัวอย่างตื่นเต้น
“ไปที่ว่าการก่อน พี่จะไปสอบถามดูว่ามีเรือนใดบอกขายบ้าง”
“เหอะ เจ้ามีเงินซื้อเรือนในเมืองรึ” อู๋ซวงเดินมาได้ยินสิ่งที่สองพี่น้องพูดเข้าพอดี
“ข้าต้องบอกเจ้าด้วยรึ” เยี่ยนอิงเลิกคิ้วถามอย่างยียวน
“ไปเถิด อาซวง ประเดี๋
