พอเข้ามาเห็นเยี่ยนอิงที่นั่งพิงเก้าอี้หลับตาลงอยู่ มุมปากของนางยังมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย ด้านหน้าก็มีผ้าเช็ดหน้าที่ชุ่มไปด้วยเลือด หลิวเพ่ยหมินก็เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปตรวจชีพจรของนางทันที
“แม่นางฟู่ เจ้าบาดเจ็บมากเพียงนี้ได้อย่างไร” เขาจับชีพจรด้วยสีหน้าไม่สู้ดี
เยี่ยนอิงนางยังใช้พลังปราณทำให้เส้นชีพจรของนางปั่นป่วน เมื่อหลิวเพ่ยหมินตรวจให้นาง จึงพบว่านางได้รับบาดเจ็บมากนัก
“ถามสหายของท่านเถิด” นางปรือตามองไปทางหมานจื้อจ้านอย่างตำหนิ
“นางเป็นมากเลยรึ” หมานจื้อจ้านเริ่มจะเกิดความกังวลขึ้นมาแล้ว
“มาก!!! เจ้าทำอันใดนาง หากรุนแรงกว่านี้ชีวิตของนางก็ไม่อาจรักษาไว้ได้แล้ว” หลิวเพ่ยหมินตำหนิออกมาอย่างไม่พอใจ
หมานจื้อจ้านเลิกคิ้วขึ้นอย่างมึนงง ตัวเขาส่งพลังปราณออกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น นางจะบาดเจ็บถึงขั้นชีวิตได้อย่างไร
“แม่นางฟู่ ข้าจะรีบไปจัดการเรื่องยาให้เจ้า เจ้าไปพักก่อนดีหรือไม่” หลิว
