“แม่ไม่คิดว่าจะเจอลูกเร็วขนาดนี้นะจ๊ะไทเลอร์”
เทเรน่าทักทายลูกชายของนางพลางโอบมือไปรอบตัวของอีกฝ่าย ซึ่งตอนนี้ต่อให้โอบกอดทั้งสองมือก็ไม่สามารถกอดคนเป็นลูกได้มิดเหมือนตอนเขายังเป็นเด็กอีกต่อไป
ไทเลอร์ที่ถูกคำทักทายของคนเป็นมารดาเล่นงานก็ได้แต่หัวเราะออกมาพลางสัพยอกอีกฝ่าย “แม่ตำหนิผมหรือเปล่าครับ?”
“เปล่าน่า...” นางลากเสียงยาว หัวเราะด้วยดวงตาเป็นประกาย “แม่พูดจริงๆ”
ความจริงของมารดาทำให้เขารู้สึกเหมือนตัวเองที่ผ่านมานั้นสมควรแก่การได้รางวัล ‘ยอดอกตัญญู’ ที่ไม่ค่อยได้กลับบ้านเพื่อเยี่ยมท่านเลย
“ผมก็คิดถึงแม่บ้างสิครับ ชวนกันหลายทีแล้วว่าไปอยู่กับผมที่โน่น แต่แม่ก็ไม่ยอมไป”
ไทเลอร์เอ่ยขณะที่ทรุดลงนั่งกับพื้นพรมภายในห้องนั่งเล่นแทบเท้ามารดาที่นั่งอยู่บนรถเข็น และไม่พลาดโอกาสที่จะกล่อมผู้เป็นมารดาอีกครั้ง
“แม่เบื่อความวุ่นวายนี่จ๊ะ อีกอย่างแม่รักสวนกุหลาบของแม่ที่นี่”
ยังคงเป็นอีกครั้
