“อย่ามาตอแหล!” แทนที่เพื่อนสนิทจะช่วยให้เธอดีขึ้น อีกฝ่ายกลับค้อนขวับใส่เธอแล้วทำเหมือนเธอพูดเล่นเสียอย่างนั้น “เจ้าบ่าวโคตรเพอร์เฟ็คขนาดนั้น แกจะไม่อยากแต่งงานได้ยังไงฮะ! เอาล่ะ ไปได้แล้ว คนมาตามแล้วน่ะเห็นไหม”
อีริคไม่สนใจเธอสักนิด แถมยังชี้นิ้วไปยังประตูที่เปิดออกกว้างเสียอย่างนั้น ชิดหทัยเลยได้แต่เก็บกดอารมณ์หวาดหวั่นของตัวเองเอาไว้ก่อน เธอหันไปตามที่อีกฝ่ายชี้นิ้วบอกก็เห็นว่าเป็นคนสำคัญที่สุดอีกคนหนึ่งในชีวิตของเธอเดินเข้ามาหา
“พิงกี้...”
“คุณแม่”
หญิงสาวลุกพรวดขึ้น ปล่อยมือที่อยู่ในถุงมือสีขาวและกำชายกระโปรงเอาไว้แน่นออก แล้วก้าวเข้าไปหามิสซิสเบนสันผู้ซึ่งเธอรักท่านเหมือนกับมารดาแท้ๆ ของตนเอง
ดวงตาของเธอแสบร้อนขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ อารมณ์หวาดหวั่นจู่โจมหัวใจของเธอจนทำให้เธอนึกอยากหนีไปให้ไกลๆ แต่เธอก็รู้ว่าตัวเองทำไม่ได้ ตอนนี้จึงได้แต่เอื้อมมือไปกอดคุณแม่ที่เข้ามาหาเธอพอดีเพื่อ
