ตอนที่เดินออกมาจากร้านอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัวนั้น จู่ๆ ฝนก็ตกลงมาเสียอย่างนั้น...
ชิดหทัยได้แต่ถอนหายใจยาว รู้สึกหนักใจเกินกว่าจะคิดทำอะไรแม้กระทั่งหลบฝนก็ยังขี้เกียจ เธอได้แต่เงยหน้าขึ้นมองฝนที่กำลังร่วงหล่นลงมาจากฟ้า ขณะที่หัวใจแห้งผาก นึกอยากร้องไห้แต่กลับไร้น้ำตา สงสัยพระเจ้าคงจะสงสารไปกับชีวิตของเธอกระมัง ถึงได้ร้องไห้แทนอย่างนี้...
ตลอดระยะทางที่เดินกลับบ้าน...ไม่สิ คฤหาสน์ของไทเลอร์ เธอได้แต่ครุ่นคิดถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่ไทเลอร์ทำให้กับเธอ แสดงออกกับเธอ กระทั่งคำสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ ดูอย่างไรก็ไม่น่าจะใช่คำลวง
แต่…เธอกลับไม่สามารถเชื่อสิ่งที่เห็นและรับรู้ได้อีกต่อไป
เมื่อก่อนเคยคิดว่าคำพูดไม่จำเป็น การกระทำสำคัญกว่า...แต่แม้แต่ตอนนี้ การกระทำแสดงออกมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำให้เธอเชื่อได้อีกแล้ว
เธอจะสามารถเชื่อเขาได้อีกต่อไปไหมนะ...
“ชมพู!” น้ำเสียงแตกตื่นของคนเป็นสามีทำให้ชิดหทัยห
