เสียงของเด็กทารกที่ร้องออกมากลางดึกทำให้ร่างสูงใหญ่ของชายหนุ่มวัยสามสิบสี่หมาดๆ ขยับลงจากเตียงอย่างเชื่องช้าสีหน้าของเขาสะลึมสะลืออย่างคนที่นอนไม่เต็มอิ่ม
“ลูกร้องเหรอคะ...”
หญิงสาวที่นอนอยู่เคียงข้างกันเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความง่วงงุน ตั้งแต่คลอดลูกมาชิดหทัยก็แทบจะไม่ได้หลับไม่ได้นอนเพราะต้องคอยดูแลเจ้าตัวเล็กที่ร้องไห้อยู่เสมอ บางครั้งเธอก็อดนับถือเพื่อนสนิทอย่างนิศามาศที่มีลูกแฝดไม่ได้ เพราะแค่คนเดียวร้องเธอก็รู้สึกเหมือนพลังงานชีวิตถูกสูบหายไปแทบทุกวันอยู่แล้ว แต่เพื่อนเธอคงรู้สึกแบบเดียวกันแต่คูณสอง
ทว่าถึงอย่างนั้นก็เป็นความลำบากที่เต็มใจจะยอมรับและรู้สึกดีที่ได้ดูแลและเลี้ยงดูสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกของเธอกับคนที่เธอรัก
“ชมพูนอนไปเลยนะ เดี๋ยวฉันดูลูกเอง”
ไทเลอร์บอกกับคนเป็นภรรยาอย่างอ่อนโยน ดันไหล่เล็กที่ทำท่าจะลุกขึ้นให้นอนลงไปอีกครั้ง ก่อนจะก้าวต
