น้ำทิพย์ที่ตื่นมาในเช้าของอีกวันถึงกับกุมขมับด้วยความปวดหัว เพราะเมื่อคืนหลังจบจากบนรถแล้วเหมือนว่าเวกัสจะไม่ได้หยุดแค่นั้น
“ไปอดอยากมาจากไหนนักหนา อิตาบ้านี่”
เธอสำรวจตัวเองอยู่หน้ากระจกตั้งแต่เข้ามาอาบน้ำมีรอยแดงจาง ๆ ไล่ตั้งแต่คอลงมาหาเนินอกเต็มไปหมด เขาฝากรอบแสดงความเป็นเจ้าของไว้เหมือนหมาหวงก้างไม่มีผิดเลย
“เฮ้ออ จะปิดยังไงหมดเนี่ยย โอ๊ยยย ปวดหัว!”
เธอต้องใช้เวลาแต่งตัวนานกกว่าปกติเพื่อปกปิดร่องรอยทั้งหมด พอออกมาด้านนอกก็เจอกับเวกัสที่เตรียมพร้อมออกไปทำงานด้วยกันรออยู่ก่อนแล้ว
“วันนี้คุณแต่งตัวนานนะ”
ในดวงตาเขามีแฝงไปด้วยรอยยิ้มอย่างไม่ปกปิด ทำไม่เขาจะไม่รู้ว่าเธอแต่งตัวนานเพราะอะไร
“ไม่รู้โดนทากที่ไหนมันมาดูดไว้ค่ะ เป็นรอยเยอะเต็มไปหมด”
เธอพูดประชดเขาก่อนจะเดินกระแทกเท้าออกไปรอที่รถท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความขบขันของมาเฟียหนุ่ม
“งั้นเหรอครับ คงตัวใหญ่น่าดูเลยนะถึงปิดไม่หม
