3 NUMTIP | หมดหนทาง
1885 Words
ตอนนั้นฉันคิดว่ามันจะจบจริง ๆ เพราะอารุจเงียบหายไปหลายเดือนมาก ฉันสอบเข้าม.ใกล้ ๆ ได้สำเร็จและกำลังเตรียมตัวเพื่อเข้ามหาลัยและทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งไปด้วย
ทุกอย่างกำลังเข้าที่เข้าทาง ฉันเริ่มตั้งตัวและทำใจในการจากไปของพ่อได้แต่แล้วฝันร้ายครั้งแรกก็มาเยือน
ไม่รู้ว่าอารุจไปรู้ที่อยู่ฉันได้ยังไงในบ่ายของวันหนึ่งหลังจากเสร็จการรายงานตัวเข้ามหาลัย ฉันที่กลับมาห้องก็เจออารุจยืนดักอยู่หน้าทางเข้า
“ทิพย์! ชะ ช่วยอาด้วย”
“อารุจ? เกิดอะไรขึ้นคะ”
“ช่วยอาด้วย! พวกนั้นมันจะทำร้ายอา!”
มีชายสองคนที่แต่งกายด้วยชุดสูทสีดำกำลังเดินเข้ามาด้วยท่าทีหาเรื่อง อารุจไปหลบหลังฉันพร้อมกับใช้ฉันเป็นโล่กำบัง
“นี่มันเรื่องอะไรกันคะ?”
“เธอไม่เกี่ยว อย่ามายุ่ง เฮ้ย! มึงจะมาเล่นที่คาสิโนของนายกูแล้วชิ่งไม่จ่ายมันง่ายเกินไปมั้ง”
“พะ พวกมึงต่างหากที่โกงกูจนจนหมดตัว!”
“ไอ้เวรนี่!”
“หยุดเดี๋ยวนี้เลยค่ะ เขาติดหนี้พวกคุณเท่าไหร่?”
“สองแสน”
ให้ตายเถอะ ไหนอารุจบอกว่าจะเลิกไง!ทำไมเรื่องนี้มันยังไม่จบอีก!
“ฉันจ่ายแทนเขาเอง”
สุดท้ายฉันก็ต้องตามเช็ดตามล้างให้อารุจอีกตามเคยเพราะทนดูเขาถูกกระทืบไม่ได้ ฉันจัดการโอนเงินให้กับพวกนั้นแล้วหันหลังเดินเข้าหอพักไปทันทีโดยไม่ฟังเสียงเรียกของอารุจ
แน่นอนว่าพอมีครั้งแรกก็ย่อมมีครั้งที่สองตามมา อารุจยิ่งได้ใจมากขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันยอม หลายครั้งที่ฉันต้องใช้หนี้บรรดาเจ้าหนี้ที่มาทวงถึงหน้าหอพักเพื่อให้เรื่องจบจนสุดท้ายความอดทนฉันก็หมดลง
ฉันตัดสินใจย้ายหอหนีให้มันจบ ๆ ไปแต่อารุจก็ยังตามมาก่อกวนจนได้ มันเป็นแบบนี้อยู่หลายปีจนฉันขึ้นปีสามเขาก็ยังไม่หยุด ฉันต้องทำงานหนักเพื่อส่งตัวเองเรียนและใช้หนี้ที่ตัวเองไม่ได้ก่อ
“ทำไมแกไม่แจ้งความไปล่ะทิพย์ เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องเล็กแล้วนะ”
ลดาเพื่อนสนิทในคณะแค่ไม่กี่คนของฉันให้คำแนะนำมาแต่ฉันรู้ดีว่าต่อให้ทำแบบนั้นก็คงมีแต่จะไปเพิ่มความโกรธให้กับอารุจเท่านั้น
“เล่นกับผีพนันแบบนั้นได้ไม่คุ้มเสียหรอก”
ฉันได้แต่ตอบไปแบบนั้นและยอมทนเรื่อยมา ความเครียดที่สะสมมาตลอดทำให้ฉันเกือบกลายเป็นโรคซึมเศร้า ก่อนที่ตัวเองจะเครียดไปมากกว่านี้ฉันเลยเลือกที่จะออกไปเที่ยวเพื่อผ่อนคลายตัวเองสักนิด
และนั้นก็คือสาเหตุที่ทำให้ฉันได้เจอกับเขาเมื่อคืน ฉันไม่ได้อยากไปนอนกับคนแปลกหน้าหรอกแต่ยอมรับตรง ๆ ว่าอารมณ์มันพาไป
ชายปริศนาที่ไม่แม้แต่จะรู้จักชื่อ ฉันเสียครั้งแรกให้กับเขาและหนีออกมาในตอนเช้าหลังทุกอย่างจบลง
เพราะมันก็แค่วันไนท์....ไม่ได้มีอะไรต้องผูกมัดกัน
»»»»⨂««««
“นี่ครับข้อมูลทั้งหมดที่นายต้องการ”
ร่างสูงที่ยังมีหยดน้ำเกาะตามตัวยื่นมือไปรับแท็บเลตมาเลื่อนอ่านคร่าว ๆ มืออีกข้างก็เช็ดหัวด้วยผ้าขนหนูผืนเล็กพร้อมฟังลูกน้องคนสนิทรายงานไปด้วย
“เธอมีชื่อจริงว่า นริสา เอกพิพัฒน์ ชื่อเล่น น้ำทิพย์ อายุ 23 ปี เป็นนักศึกษาปีสี่ของมหาลัยเดียวกับที่คุณดาวกำลังเรียนครับและยังเป็นเพื่อนสนิทในคณะกับคุณลดาด้วยครับ”
“ขอบใจมาก ออกไปได้แล้ว”
“ครับนายน้อย”
เวกัสเดินไปทิ้งตัวนั่งบนโซฟาและอ่านข้อมูลเธอทั้งหมดอย่างละเอียด เธอดรอปเรียนไปหนึ่งปีเพราะพ่อเกิดอุบัติเหตุแต่หลังจากนั้นพ่อของเธอก็เสียชีวิตภายในไม่กี่เดือนและเหลือแค่อาที่เป็นน้องชายพ่อคนเดียว
ธุรกิจของพ่อเธอถูกขายทอดตลาดเพราะการขาดทุนมหาศาลและปิดตัวลงในท้ายสุด เธอทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านอาหารใกล้ ๆ มหาลัยเพื่อส่งตัวเองเรียนแถมยังต้องใช้หนี้ให้อาที่ติดการพนันอย่างหนักด้วย
“อนิรุจงั้นเหรอ”
เขาเคยเจอชายคนนี้ตอนไปดูความเรียบร้อยที่คาสิโนแห่งหนึ่ง ชายที่เสียขาไปหนึ่งข้างและใส่ขาเทียมกำลังโวยวายว่าพนักงานเขาโกงสุดท้ายก็ถูกการ์ดจับโยนออกไปพร้อมกับขึ้นแบล็คลิสไว้ห้ามมาเล่นที่นั่นอีก
แต่เหมือนว่าชายคนนั้นจะยังไม่หยุด ยังคงตระเวนเล่นตามบ่อนและคาสิโนอีกหลายที่จนหนี้ท่วมหัว ทุกครั้งที่โดนทวงหนี้เขาก็จะส่งที่อยู่ของหลานสาวตัวเองไปให้กับคนของบ่อนเพื่อให้ไปทวงเงินกับเธอแทน
“หึ ผีพนันเต็มรูปแบบเลยนะ....”
เวกัสโยนแท็บเลตไว้บนโซฟากว้างก่อนจะเดินไปที่ห้องแต่งตัว เขาหยิบเสื้อเชิ้ตสีดำออกมาสวมก่อนจะพบว่ามีเสื้อสีขาวหายไปหนึ่งตัว
เขามีเสื้อสีขาวเพียงไม่กี่ตัวเพราะเวลาเปื้อนเลือดมันต้องทิ้งแทบทุกครั้งจึงรู้ว่ามันหายไป เขาเลยมีไว้เพื่อใส่ออกงานสำคัญเท่านั้น
“ดูเหมือนเธอจะขโมยของฉันไปนะ น้ำทิพย์”
เขาพูดแค่นั้นก่อนจะยิ้มออกมาพร้อมกับแต่งตัวให้เรียบร้อยเพื่อไปประชุมกับทางแบล็คดราก้อน แม้ตอนนี้ไวท์โรสจะไม่ใช่มาเฟียอีกต่อไปแล้วทว่าลูกน้องอีกหลายชีวิตที่ยังติดตามเขาก็ยังคงยืนกรานที่จะล้างแค้นช่วยเขา
ล้างแค้นคนที่มันทำร้ายครอบครัวของเขา
“คริส ส่งคนไปคุ้มกันรอบ ๆ หอพักของน้ำทิพย์ด้วย กันคนที่ชื่ออนิรุจออกห่างเธอและถ้ามีเจ้าหนี้มาทวงเงินก็จ่ายไปซะ”
“ครับ?”
“แล้วส่งบอดี้การ์ดหญิงปลอมตัวเข้าไปช่วยงานเธอที่ร้านอาหารด้วย คอยรายงานเรื่องผิดปกติกับฉันทุกวัน จำไว้ว่าเรื่องนี้ต้องเป็นความลับห้ามเจ้าตัวรู้เด็ดขาด”
“คะ ครับ!”
เขาสั่งงานเสร็จก็เดินออกไปเลย ทิ้งให้ลูกน้องคนสนิทยืนงงเป็นไก่ตาแตกอยู่หน้าห้อง
“วันไนท์เขาทำกันแบบนี้งั้นเหรอ เพิ่งรู้เลยนะ....”
คริสได้แต่คิดตามด้วยความสงสัยก่อนจะรีบไปทำตามคำสั่งเจ้านาย ลูกน้อง 5 คนถูกสั่งให้คอยคุ้มกับน้ำทิพย์อยู่ห่าง ๆ พร้อมกับบอดี้การ์ดสาวที่อายุไล่เลี่ยกับเธอก็ถูกส่งไปทำงานที่ร้านอาหารด้วย
“จำไว้นะ มีอะไรผิดปกติให้รีบรายงานมา ห้ามถูกจับได้และห้ามเปิดเผยตัวตนของพวกมึง”
“เข้าใจแล้วครับ”
“ไปได้แล้ว”
ทุกคนแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง คริสขับรถอีกคันตามหลังเวกัสไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดที่ฐานของแบล็คดราก้อน ที่นั่นทุกคนมารออยู่ก่อนแล้ว
“ช้าจังว่ะ ไอ้เวกัส หลงสาวหรือไง”
เทวาเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงติดแซวเล็กน้อย ไม่ให้แซวได้ยังไงก็เวกัสไม่ได้ติดกระดุมเสื้อหลายเม็ดจนเห็นร่องรอยจากเมื่อคืนบนคอเขา
“เจอแมวป่าเข้าน่ะ เลยยุ่ง ๆ”
“น้องมึงรู้ยังว่าจะมีพี่สะใภ้แล้ว?”
น้องที่เทวาบอกก็คือดาว ภรรยาของเทวาและเป็นน้องสาวต่างแม่กับเวกัส
“ยังไม่รู้และก็ยังไม่จำเป็นต้องบอก ก็แค่คนที่บังเอิญเจอกัน”
“จัดการเอาเองแล้วกันแต่กูไม่ช่วยแก้ตัวนะ ไม่อยากนอนนอกบ้าน”
เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเวกัสไปยังห้องประชุมในห้องมีพ่อของเทวาและทิวเทพพี่ชายของเทวานั่งรออยู่ก่อนแล้ว ข้างทิวเทพมีทิชาและดาวนั่งอยู่ด้วย
“พี่เวย์ ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”
ดาววิ่งเข้ามากระโดดกอดพี่ชายไว้แน่น หลังจากพ่อตายเวกัสก็ยุ่ง ๆ จนแทบไม่ได้มาเยี่ยมเธอกับหลานเลย
“เบา ๆ สิ ไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“ดุตลอดเลยค่ะ ว่าแต่ไปฟัดกับใครมาคะ?”
เธอแหวกเสื้อออกเล็กน้อยก่อนจะจิ้มลงตรงรอยดูดซ้ำ ๆ พลางส่งสายตาล้อเลียนให้กับพี่ชาย เวกัสไม่ใช่คนที่จะนอนกับใครไปทั่ว เขาเลือกกินและกินแต่สิ่งที่ดีที่สุดเสมอเพราะงั้นเจ้าของรอยนี่ตอนไม่ธรรมดาแน่นอน
“แมวป่าทิ้งรอยไว้น่ะ”
“แมวป่า? แมวที่ไหนคะ แนะนำให้รู้จักหน่อยสิ”
“พอแล้วตัวแสบ ไว้จะพามาให้รู้จักแล้วกัน”
“แสดงว่าคนนี้มีแววสินะ ดีใจจังพี่ชายจะสละโสดแล้ววว”
เวกัสได้แต่ส่ายหัวให้กับความซุกซนของน้องสาวก่อนจะเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามกับเธอ เขาส่งยิ้มทักทายทิวเทพกับทิชาเล็กน้อยและตั้งใจฟังในสิ่งที่อดีตผู้นำแบล็คดราก้อนจะพูด
“เอาล่ะ มาครบแล้วนะ”
น้ำเสียงที่ยังคงน่าเกรงขามของคนตรงหน้าที่ไม่ว่าจะแก่ขึ้นอีกกี่ปีก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงทำให้ทั้งห้องเงียบลงในทันตา บรรยากาศหยอกล้อเมื่อครู่กลายเป็นจริงจังอย่างไม่ทันตั้งตัว
“คาลมาเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว มันยึดกลุ่มเล็ก ๆ ที่เคยอยู่ใต้การดูแลของไวท์โรสไว้หมดแล้วและเร็ว ๆ นี้คงได้สู้กัน”
เวกัสกำหมัดไว้แน่น ชื่อนี้ยังคงทำให้อารมณ์เขาขุ่นมัวได้เสมอ ตัวการที่ทำให้พ่อของเขาและแม่ของดาวต้องตาย รวมทั้งเป็นคนที่แย่งทุกอย่างไปจากเขาด้วย
“หลังจากนี้เพิ่มการคุ้มกันขึ้นอีกระดับ ดาว ทิชาต้องเข้ารับการฝึกเพื่อป้องกันตัว เทวาจัดการเรื่องจีพีเอสไปถึงไหนแล้ว”
“กำลังอยู่ในขั้นตอนการผลิตครับพ่อ คิดว่าไม่เกินสามอาทิตย์น่าจะเสร็จทั้งหมด”
“ดี ถ้าเรียบร้อยแล้วแจกจ่ายให้กับคนของเราพร้อมกับติดตามทุกคน 24 ชั่วโมง ถ้ามีอะไรผิดปกติให้แจ้งทิวเทพพร้อมทั้งเตรียมรับมือในทันที”
“ครับ”
“ส่วนเวกัส”
“ครับ คุณลุงไททัน”
“เตรียมล่าเหยื่อด้วย ผู้หญิงคนนั้นฉันส่งคนไปคุ้มกันเพิ่มให้แล้ว”
“ขอบคุณครับ”
ไททันยังคงเป็นคนที่สายตากว้างไกลไม่เปลี่ยนแถมยังมีข้อมูลของน้ำทิพย์ในมือแล้วอีกต่างหาก หน่วยข่าวกรองของทางแบล็คดราก้อนช่างน่ากลัวเกินกว่าจะจินตนาการได้
“หลังจากนี้ให้ทุกคนระวังตัวให้ดี คาลมาคงไม่หยุดแค่นี้แน่และเรายังไม่รู้ว่ามันจะทำอะไรต่อ ถ้าใครต้องการอาวุธก็ไปเบิกได้เลย”
ทุกคนพยักหน้ารับก่อนจะแยกย้ายกันไป เวกัสเลี่ยงไปสูบบุหรี่ที่มุมหนึ่งก่อนจะรีบโยนมันลงพื้นเมื่อดาวเดินเข้ามาหาด้วยท่าทีเร่งรีบ
“พี่เวย์”
“ว่าไงตัวแสบ”
“อย่าทำอะไรบ้าเลือดนะ ดาวขอ”
- Writer
