“คุณเวกัส คุณชอบฉันเหรอ?”
“....”
“ไม่จริงน่าา ต้องมีเรื่องเข้าใจปิดแน่ ๆ เลยใช่ไหมคะ คนที่ชื่อคาลมานั่นต้องคิด...ไป...เอง...”
คำพูดสุดท้ายหายไปในลำคอเมื่อสบตากับสายตาคมที่นิ่งเรียบทว่าแฝงไปด้วยประกายบางอย่างที่พยายามจะสื่อออกมาเพื่อให้เธอได้รับรู้
มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ....
“คุณล้อฉันเล่นแน่ ๆ เลยคุณเวกัส”
“สายตาผมเหมือนคนล้อเล่นเหรอครับ”
ไม่เลย....ไม่เลยสักนิด ไม่มีความลังเลเจือปนในสายตาคู่นั้นเลยแม้แต่นิดเดียว
“ผมไม่ได้อยากให้คุณคิดแบบเดียวกับผม ผมแค่อยากปกป้องคุณ”
“.....”
“คุณมาไกลจนผมปล่อยมือไม่ได้แล้วครับ ทั้งโดนหมายหัว ทั้งที่ขโมยหัวใจผมไปด้วย”
เวกัสไม่ได้ขยายความอะไรต่อ เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้เธอจมอยู่กับความวุ่นวายและสับสนในหัวที่วิ่งชนกันไม่หยุด
มันกลายเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง....
มันไม่ควรเป็นแบบนี้สิ....
ความสัมพันธ์ของพวกเขามันควรจะเป็นแค่คู่น
