เมื่อได้รับคำอนุญาตคนที่อยู่อีกฝากของประตูก็ค่อย ๆ เปิดเข้ามา สายตาคมเห็นปลายปืนที่โผล่เข้ามาเป็นอันดับแรก เวกัสกระชับปืนใต้ผ้าห่มไว้แน่นก่อนจะพูดด้วยเสียงเรียบ
“แกเองสินะ หนอนบ่อยไส้น่ะ”
“กว่าจะรู้ตัวนะครับ ช้าจริง ๆ”
แกร๊ก....
ปืนในมืออีกฝ่ายจ่อหน้าเขาอย่างไม่หวั่นเกรง เวกัสยังคงมีสีหน้านิ่งเรียบไร้อารมณ์ใด ๆ
“แกขายฉันตั้งแต่เมื่อไหร่”
เขาถามด้วยท่าทีสบาย ๆ ไร้ซึ่งความกังวลเพราะอยากถ่วงเวลาเอาไว้ อีกฝ่ายแสยะยิ้มออกก่อนจะพูดด้วยท่าทีโอหัง
“ก็ตั้งแต่พ่อแกตายไง”
สายตาของเวกัสวาววับขึ้นในชั่วพริบตา คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ความแค้นที่พยายามจะคุมไว้แทบปะทุออกมา ไม่น่าเชื่อว่าลูกน้องเก่าแก่ของพ่อจะทรยศเขาได้อย่างเจ็บแสบขนาดนี้
“งั้นมึงก็ควรลั่นไกตั้งแต่ที่เปิดประตูเข้ามาแล้ว”
“เฮ้ย! อ๊ากกก!!!”
เวกัสหยิบมีดที่ซ่อนไว้ใต้หมอนออกมาปาใส่มืออีกฝ่ายอย่างแม่นยำ มันทิ้งปืนแล้วทรุดตัวลงกุมมือที่เล
