ใบหน้าของเขาเผยรอยยิ้มที่ดึงดูดเธอเข้าหาตั้งแต่แรกเจอออกมาช้า ๆ ดวงตาสีดำขลับที่แฝงด้วยความน่าค้นหากำลังมองลึกลงไปในใจของเธอ
ร่างสูงขยับจากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง กลิ่นหอมในตอนแรกชัดยิ่งกว่าเดิมจนในหัวมึนงงไปหมด
“ไม่ใช่แค่ผมสินะที่จำเรื่องเขาเราในคืนนั้นได้....”
“ฉัน....”
น้ำทิพย์ทำตัวไม่ถูกกับท่าทีของเขาที่เปลี่ยนไปกะทันหันแบบนี้ เขาเหมือนไม่ใช่เวกัสที่เธอรู้จักในที่ทำงานและไม่เหมือนคนที่เพิ่งช่วยเธอออกมาจากดงกระสุน
คนตรงหน้าเธอตอนนี้ดูแปลกตาไป สายตาของเขาเว้าวอนและร้องขอ น้ำเสียงเขาแหบพร่าราวกับกำลังอดกลั้นอะไรสักอย่างอยู่ไม่มีผิด
มือหนาที่ขยับเข้ามากุมมือเธอไว้ส่งผ่านความอบอุ่นที่แปลกประหลาดมาให้และแทรกซึมความรู้สึกบางอย่างเข้ามาด้วย
“คุณไม่รู้หรอกว่าผมคิดถึงมันแค่ไหน เสียงครางของคุณ กลิ่นน้ำหอมของคุณหรือแม้แต่รสชาติของคุณ”
“คุณเวกัส....”
“ผมอยากจะเก็บคุณไว้กับผม อยากจะช่วยเหลื
