“ก็...” คนเคยปีนเข้าห้องสาวในอดีตไม่มีคำแก้ตัวให้ตัวเอง
“มันไม่เหมือนกัน”
“ไม่เหมือนกันตรงไหนคะ” ตวิษาถามยิ้มๆ เมื่อสามีเริ่มตอบคำถามแบบคนพาล
“ก็ฉันรักเธอมาก และรักมานานกว่าวาโยรักลูกสาวเรา” พ่อเพชรคนหวงลูกหยิบยกเหตุผลที่คิดว่าเหนือกว่าว่าที่ลูกเขยมาอ้าง
“คุณเพชรอย่าพาลสิคะ”
“ฉันไม่ได้พาล” คนพาลไม่ยอมรับว่าพาล
“คุณเพชรไม่อยากให้ลูกมีความสุขหรือคะ” แม่กระแตเปลี่ยนมาพูดถึงลูกสาวบ้าง ท่าทีของคนหวงลูกจึงค่อยอ่อนลง
“อยู่กับเรา ลูกก็มีความสุขดี” แม้จะพูดอย่างนั้น ทว่าใบหน้าของเพชรเพทายกลับแสดงถึงความไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองพูดออกมา
“คุณเพชรขา” แม่กระแตโอบกอดร่างสามี ซบหน้ากับอกอบอุ่น
“ตอนที่หนูหนีกลับไปอยู่ไร่ภูอิงฟ้า หนูไม่มีความสุขเลยสักนิด ทั้งที่มีคนที่รักและเอ็นดูหนูอยู่รอบกาย แต่หนูก็เอาแต่นอนร้องไห้ทุกคืนเพราะคิดถึงคุณเพชร”
“กระแต...” เพชรเพทายถอนหายใจเฮือกใหญ่ วงแขนแกร่งโอบกอ
