“หืม...เต็นจะใส่ชุดอะไร” คนขี้หวงถามเสียงเข้ม นัยน์ตาคู่คมดุจ้องหน้าน้องนิ่ง
“เต็นว่าจะใส่ชุดบันนี่เกิร์ลค่ะ” คนขี้เกรงใจอุบอิบบอกเสียงเบา
“อนุญาตให้ใส่งานนี้งานเดียวเท่านั้น และพี่จะตามประกบเต็นทุกฝีก้าว” พลอยไพลินพรูลมหายใจออกทางปากเบาๆอย่างโล่งใจ หญิงสาวอมยิ้ม แม้เขาจะหวงเธอ แต่ก็ยอมตามใจ ไม่ได้หวงแบบไม่มีเหตุผลไปเสียทุกเรื่อง
“ขอบคุณนะคะพี่โย”
“เปลี่ยนจากคำขอบคุณเป็นจูบได้ไหมครับ” วาโยโน้มใบหน้าลงหมายจะจูบน้องอีกสักครั้ง
“ฮื้อ! พอแล้วค่ะ เต็นอยากเริ่มทำงานแล้ว” พลอยไพลินเบี่ยงหน้าหลบจมูกหลบปากของคนช่างจูบเป็นพัลวัน
“ขี้งกจัง” เมื่อน้องไม่ยอม คนอยากจูบก็กล่าวหาเสียงขุ่น
“ขี้งกอะไรกันคะ ตั้งแต่เข้ามาในห้องนี้ พี่โยจูบจนเต็นแทบไม่ได้หายใจหายคอเลยนะคะ” คนโดนจูบจนลิปสติกหลุดหมดแล้วแย้ง
“อีกครั้งนะครับ” วาโยไม่เถียงน้อง เถียงทำไมให้เสียเวลา อ้อนดีกว่า เขารู้ว่าน้องขี้ใจอ่อน
“พี่โยน
