ยิ่งดึกเพื่อนๆก็ยิ่งสนุกสุดเหวี่ยงกันขึ้นเรื่อยๆ พลอยไพลินรู้สึกมึนหัวนิดหน่อย สายตาเริ่มจับภาพเลือนราง เธอมั่นใจว่าเธอไม่ได้ดื่มมากกว่าปกติ แต่ทำไมถึงมึนหนักขนาดนี้ หญิงสาวสะบัดหัวแล้วเดินซวนเซหลบมุมไปนั่งที่เก้าอี้หลังบ้าน
“เต็น เมาเหรอ” วิมลวรรณรีบเดินตามมาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“มึนหัวนิดหน่อยน่ะวิว นั่งพักแป๊บนึงก็คงหาย”
“ไปพักผ่อนบนห้องก่อนไหม”
พลอยไพลินส่ายหน้า หญิงสาวเท้าแขนกับโต๊ะ เอามือกุมหัว สีหน้าไม่สู้ดีเท่าไร
“ไปพักก่อนดีกว่านะ เดินไหวไหม เดี๋ยววิวให้คนพาไป”
“ไม่ล่ะ นั่งพักสักนิดก็คงหายแล้ว”
แม้ปากจะบอกเพื่อนไปอย่างนั้น ทว่าพลอยไพลินก็ค่อยๆฟุบหน้าลงกับโต๊ะ สติเริ่มเลือนรางไปทุกที
“เต็น กระเต็น” วิมลวรรณเขย่าแขนเพื่อนเบาๆ กระซิบเรียกข้างใบหู แต่คนหมดสติไปแล้วไม่ได้ยิน พลอยไพลินฟุบหน้านิ่งอยู่กับโต๊ะ
วิมลวรรณยิ้มร้ายกาจ หญิงสาวชะเง้อคอมองคนที่นั่งคอยท่าอยู่บนระเ
