เรโนลต์ไม่ได้ตอบแต่กลับเดินกลับไปตามเส้นทางที่วิ่งกันมา แต่เขาเดินมาแค่ครึ่งเดียว น้ำขิงที่เริ่มสงบลงเมื่อคิดว่าเขาจะพาเธอกลับบ้านเธอ บ้านหลังเล็กแต่เขากลับเลี้ยวเข้าคฤหาสน์หลังโตของเขา
“ไม่นะ! ปล่อยนะ! ฉันจะกลับบ้าน” น้ำขิงเริ่มดิ้นรน แต่เรโนลต์ไม่หยุดเดินเขายังคงก้าวต่อ
“หยุด!” แต่เมื่อเธอเริ่มจะดิ้นมากขึ้นเรื่อยๆ เขาจึงตวาดเสียงดัง ก็ท่าทางเธอยังกับเขาพาเธอเข้าสู่ประตูนรกทั้งๆ ที่ ที่นี่มันสวรรค์บนดินชัดๆ ใครๆ ก็อยากมาอยากอยู่จนนับไม่ถ้วน
“คุณก็ปล่อยฉันสิ” น้ำขิงจ้องเขาตาเขม็ง และคราวนี้เรโนลต์จึงพึ่งสังเกตุเห็นว่าน้ำขิงพึ่งผ่านการร้องไห้มา ก็ดวงตาเธอแดงจมูกก็แดง แก้มยังมีคราบน้ำที่ไม่ทันเช็ดไหลเป็นทางอยู่ หรือว่าเมื่อกี้เขาคงตีก้นเธอแรงไปหรือเปล่า ก็ไม่เคยตีก้นผู้หญิงคนไหนมาก่อน เคยแต่...ตอนกระแทกใส่แรงกว่าตีเมื่อกี้นี้อีก ก็ไม่เห็นเคยมีผู้หญิงคนไหนเจ็บจนร้องไห้เลยนิ! รวมถึงน้ำขิง
