ไนล์เดินขึ้นมายังชั้นสองของบ้าน โดยมีลูกสาวส่งเสียงเรียก ได้ยินเสียงฝีเท้าเล็กวิ่งตามมาติดๆ แต่เขาก็ต้องทำเป็นใจแข็ง ไม่หยุดหรือหันไปมอง
ไนล์เปิดประตูห้องนอน จงใจปิดไม่สนิท เพราะรู้ว่าลูกสาวเปิดประตูไม่ได้ เดินตรงไปนั่งที่สตูลตัวยาวปลายเตียง ปลดกระดุมเสื้อเตรียมอาบน้ำ วางหน้าขรึม
“จ๊ะเอ๋” เดนิสโผล่หน้าจิ้มลิ้มมาก่อน คนเป็นพ่อปรายตามองเพียงเสี้ยววินาที หากมองนานต้องพ่ายแพ้ความน่ารักนี้เป็นแน่ เมื่อพ่อยังนิ่ง จึงเปิดประตูเข้ามา แล้วปิดลงอย่างเบามือ
“คุงป๊าไม่ยอนิกเยย คุงป๊าขายาว นิกขาฉั้ง วิ่งไม่ทัง คุงป๊าอุ้มนิกหน่อย” เดนิสเดินตามไม่ทัน เพราะพ่อขายาว ส่วนตนขาสั้น ชูแขนให้คนเป็นพ่อช่วยอุ้มขึ้นไปบนสตูลตัวยาว
“...” ไนล์เสมองไปทางอื่น เขาไม่สามารถสบตาลูกสาวได้จริงๆ
“นิกปีงเองได้ อึบๆ” พ่อไม่อุ้มก็ปีนขึ้นไปเอง แล้วคลานไปด้านหลังคนเป็นพ่อ ก่อนจะยืนขึ้นแล้วโถมตัวเข้าหาแผ่นหลังกว้าง โดยยกม
