รถตู้คันหรูแล่นมาจอดยังท่าเรือแหลมบาลีฮาย เมื่อลงจากรถ ไนล์ก็หยิบผ้าผืนสวยมาคลุมไหล่ให้มาริน จับชายผ้าผูกปมปกปิดเนินอกขาวอวบอิ่มอย่างไม่พูดไม่จา
“เป็นห่วง กลัวหนาว?” แสงแดดในเวลาเกือบเที่ยงวันช่วยยืนยันว่ามารินกำลังแกล้งประชดประชันคนขี้หวง
“หวง” ไนล์บอกตามตรง มารินยิ้มกริ่มเป็นปลื้ม จับมือของเขาสอดเข้าไปใต้ผ้าคลุมไหล่ วางทาบกับเนินอวบอิ่มที่เขาบอกว่าหวงแหน ออกแรงกดมือนั้นเบาๆ
“...” สีหน้าของไนล์บ่งบอกว่าเอือมระอาคนตรงหน้า
“อยากบอกว่าแรดมากล่ะสิ” มารินชอบใจที่แกล้งคนอายุน้อยกว่าได้ สวมกอดเอวสอบอย่างเอาใจ
“โอ๊ย จะสวีทกันเกินไปแล้ว นัวเนียกันอยู่นั่นแหละ” วิคเตอร์หมั่นไส้ความออดอ้อนของพี่สาวที่มีต่อเพื่อน
“หัวจุ่มสีไม่พอ ยังจะหัวร้อนอีก” ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปี เส้นผมสีทองของพี่วิคเตอร์ก็เป็นได้แค่หัวจุ่มสีของเพลิน
“อ้าว คุณเพลินเภรีอยากถูกโยนลงทะเลไหมครับ” วิคเตอร์ทำเป็นเข้ม ย่างสามขุมเข
