“ลงมากันแล้ว ต้องหิวกันแน่ๆ เลย” สรณ์สิริคลี่ยิ้มบางๆ ที่แสนอ่อนโยนให้ลูกชายกับมาริน สายตาสะดุดกับรอยจ้ำสีแดงหลายจุดบนลำคอขาวของหญิงสาวที่ลูกชายประคองเดินลงบันไดมา ทุกครั้งที่ย่ำเท้า สีหน้าก็จะแสดงความเจ็บปวดให้เห็น
“คะ...คุณแม่รู้ได้ยังไงคะ” มารินอ้อมแอ้ม แก้มขึ้นสีแดงคล้ายคนร้อนตัว เธอกับไนล์หายไปอยู่ในห้องด้วยกัน สาดซัดความร้อนแรงใส่กันตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ตกดิน จวบจนรับอรุณ กว่าจะออกจากห้องก็ตะวันสายโด่ง อดคิดไม่ได้ว่าพ่อกับแม่ของเขาจะได้ยินเสียงเธอกับเขาโรมรันใส่กันอย่างดุเด็ดเผ็ดร้อน ไหนจะเสียงครางลืมอายนั่นอีก ถ้าห้องเก็บเสียงก็ดีไป แต่ถ้าไม่ ต้องได้ยินความสนั่นเลื่อนลั่นเป็นแน่ ยิ่งคิดก็ยิ่งอาย รู้สึกขายหน้าต่อหน้าแม่ของเขา
“ก็จะสิบโมงแล้ว อีกอย่างคงยังไม่ได้กินอะไรกันตั้งแต่เมื่อวานเย็น หนูมารินไม่สบายหรือเปล่าลูก หน้าแดงเชียว” สรณ์สิริตั้งใจเย้าแหย่คนขัดเขิน พอจะมองออกว่ามาร
